امام خمینی ادیب ناشناخته
دکتر علیرضا فرقانی
این مقاله در دو بخش (نثر و نظم) به بررسی جنبه ادبی شخصیت حضرت امام پرداخته است.
نویسنده، در بخش نخست می گوید: حضرت امام با وجود آثار بسیار، اثر ادبی خاصی ندارند تا بتوان دیدگاهشان را در باب ادبیات جویا شد، اما از بررسی آثارشان می توان این گونه دریافت کرد که امام خمینی با روح یک متکلم فقیه به نگارش می پرداختند و در آثارشان اسلوبی ادبی و خطابی و نثری آهنگین و تا حدی موزون داشته اند.
نویسنده معتقد است، اگر چه نمی توان سبک نگارش هر نویسنده ای را به گونه ای مشخص در یکی از شیوه های ادبی قرار داد اما می توان نثر امام را از نوع ادب توصیفی( تعلیمی) بر شمرد.
وی در بخش دوم مقاله، با اشاره به اینکه حضرت امام از دوران جوانی شروع و به سرودن شعر نموده اند و دارای طبعی روان بوده اند، می نویسد: امام در انواع گوناگون شعری، اشعاری سروده اند و در به کارگیری سبک های مرسوم کلاسیک شعر فارسی، در اشعار بلند خویش از سبک های خراسانی و هندی بهره برده اند، ولی بیشتر غزلیات و قطعات و رباعیات ایشان در سبک عراقی سروده شده است.
نویسنده در پایان با ذکر ابیاتی از اشعار امام که در سرودن آنها متأثر از شاعران بزرگ بوده اند می نویسد: پیداست که ایشان دواوین بیشتر شاعران عارف و فلاسفه و حکما را به طور جدی مطالعه نموده و از الفاظ و مفاهیم آنها متأثر شده اند.
[[page 177]]