تکمله در فضیلت شکر از طریق نقل
ما این مقام را تکمیل نماییم به ذکر بعضی از احادیث شکر:
کافی بإسناده عن أبی عبد الله، علیه السّلام، قال، قال رسول الله، صلّی الله علیه و آله: الطّاعم الشّاکر له من الأجر کأجر الصّائم المحتسب.
و المعافی الشّاکر له من الأجر کأجر المبتلی الصّابر. و المعطی الشّاکر له من الأجر کأجر المحروم القانع. «از حضرت صادق، علیه السلام، حدیث کند که فرمود رسول خدا، صلّی الله علیه و آله: «خورنده شکر کننده، اجر و مزد او مثل مرد روزه دار در راه خداست. و کسی که در عافیت و سلامت است و شاکر است، اجرش مثل اجر کسی است که مبتلا باشد و صبر داشته باشد. و کسی که نعمت به او عطا شده و شاکر
[[page 347]]است، اجر او مثل کسی است که محروم از عطاست و قانع و راضی است به آنچه خداوند به او عطا فرموده.» و بإسناده عن عبد الله بن الولید قال سمعت أبا عبد الله، علیه السّلام، یقول:
ثلاث لا یضرّ معهنّ شی ء: الدّعاء عند الکرب، و الإستغفار علی الذّنوب، و الشّکر عند النّعمة. «گوید شنیدم حضرت صادق، علیه السلام، می فرمود: «سه چیز است که ضرر نمی رساند با آنها چیزی: دعا نزد شدت، و استغفار بر گناهان، و شکر نزد نعمت.» و بإسناده عن أبی بصیر قال قال أبو عبد الله، علیه السلام: إنّ الرّجل منکم لیشرب الشّربة من الماء، فیوجب الله له بها الجنّة. ثمّ قال: إنّه لیأخذ الإناء فیضعه علی فیه فیسمّی، ثمّ یشرب فینحیّه و هو یشتهیه فیحمد الله، ثمّ یعود فیشرب، ثمّ ینحّیه فیحمد الله، ثمّ یعود فیشرب ثمّ ینحّیه فیحمد الله، فیوجب الله عزّ و جلّ بها له الجنّة. «فرمود حضرت صادق، علیه السلام: «همانا مردی از شما می آشامد شربت آبی، پس واجب می کند خدا به واسطه آن به او بهشت را.» پس از آن فرمود:
«همانا او بر می دارد ظرف را و می گذارد بر دهان خود و اسم خدا را برده می آشامد، پس دور می کند آن را و حال آنکه مایل به آن است، پس حمد خدا می کند، پس از آن اعاده می دهد و می آشامد، پس از آن دور می کند، پس حمد خدا می کند، پس از آن اعاده می دهد و می آشامد، پس حمد خدا می کند، پس خدا واجب می کند به سبب آن بر او بهشت را.» و حمد خدا مساوق شکر است. چنانچه در روایات کثیره وارد است که کسی که بگوید: الحمد لله شکر خدا را ادا کرده، چنانچه در کافی شریف سند به عمر بن یزید رساند، قال: سمعت أبا عبد الله، علیه السّلام، یقول: شکر کلّ نعمة، و إن عظمت، أن تحمد الله عزّ و جلّ [علیها.] فرمود: «شکر هر نعمتی، و اگر چه بزرگ باشد، این است که حمد خدای عزّ و جلّ کنی.»
[[page 348]]و بإسناده عن أبی عبد الله، علیه السّلام، قال: شکر النّعمة اجتناب المحارم، و تمام الشّکر قول الرّجل: الحمد لله ربّ العالمین. فرمود: «شکر نعمت دوری جستن از محرّمات است، و کمال شکر گفتن مرد است: الحمد لله ربّ العالمین.
و بإسناده عن حمّاد بن عثمان قال خرج أبو عبد الله، علیه السّلام، من المسجد و قد ضاعت دابّته، فقال: لئن [ردّها] الله علیّ، لأشکرنّ الله حقّ شکره. قال [فما] لبث أن أتی بها، فقال: الحمد لله. فقال له قائل: جعلت فداک، أ لیس قلت لأشکرنّ الله حقّ شکره؟ فقال أبو عبد الله، علیه السّلام: أ لم تسمعنی قلت: الحمد لله.» «گفت بیرون آمد حضرت صادق، علیه السلام، از مسجد و حال آنکه گم شده بود مرکوب آن حضرت. فرمود: «اگر خداوند ردّ کند آن را به من، هر آینه شکر می کنم او را حقّ شکر او.» گفت درنگی نکرد تا آنکه آن مرکوب آورده شد. پس فرمود: «الحمد لله.» قائلی عرض کرد: «فدایت شوم، آیا شما نگفتید که شکر خدا می کنم حقّ شکر او را؟» فرمود: «آیا نشنیدی که من گفتم: الحمد لله.» از این روایت معلوم شود که حمد خداوند افضل افراد شکر لسانی است. و از آثار شکر زیادت نعمت است، چنانچه در کتاب کریم منصوص است: لئن شکرتم لأزیدنّکم. و در کافی شریف سند به حضرت صادق، علیه السلام، رساند، قال، من أعطی الشّکر أعطی الزّیادة، یقول الله عزّ و جلّ: «لئن شکرتم لأزیدنّکم.» «کسی که ادای شکر کند زیادت به او عنایت شود. خداوند عزّ و جلّ می فرماید، «اگر شکر نمایید زیادت کنم برای شما.»
[[page 349]]