مساله منحرف ساختن مسیر هواپیمای حامل امام و یا احیاناً سرنگون ساختن آن از شقوقی بود که فرماندهان نظامی بدان پرداخته بودند و حتی خود را آماده کشتار وسیع خونین مردم در صورت وقوع این امر و شورش غیرقابل کنترل آنان، کرده بودند.
در زمره مشکلاتی که برای ارتش برشمرده می‌شد، فقدان سوخت کافی برای خودروهای نظامی و هواپیماها بود. کنترل نفت، استخراج و صدور آن، همانطور که در جای خود بدان اشاره کرده‌ام با ابتکار امام، به دست نیروهای انقلابی تحت امر ایشان درآمده بود. برای حل این مشکل اساسی هایزر می‌نویسد: «...از ستاد خود در اشتوتگارت خواستم بررسی کنند و ببینند اکنون چه نفتکشهائی در منطقه خلیج فارس وجود دارد تا در صورت پیش‌آمدن حالت اضطراری بتوانیم از آن برای نیروهای مسلح استفاده کنیم. پاسخ دادند یک نفتکش نیروی دریائی امریکا در همان نزدیکی وجود دارد اما سوخت موجود در آن قابل استفاده نیست. البته می‌شد آن را خالی و با سوخت مناسب دوباره پر کرد، اما این کار بیشتر از اندازه طول می‌کشید... قبلاً نیز پیش‌بینی‌هائی شده بود که از عربستان سعودی توسط تانکرهای هوائی، سوخت مورد لزوم را تا حدودی تامین کنیم. اما این کار مشکل اساسی را حل نمی‌کرد...» (ص 200)
[[page 164]]