این مساله رهبران نظامی را هم متوجه خطر نموده و هم میان آنان جدائی افکنده بود. با این اوصاف حمله مردم به مقر ساواک در تبریز و اصفهان و شیراز با عدم تحرک ارتش برای مقابله با آنان مواجه شده بود. لذا: «...ربیعی و طوفانیان استدلال می‌کردند که وقتی شاه کشور را ترک کرد، آنها باید یک کودتای نظامی بکنند، اما تیمسار قره‌باغی به آنان پرید و مخالفت کرد. گفت: که ضرورتی ندارد، او آنقدر به این مطلب مطمئن بود که من احساس کردم او اصلاً این شقّ را از برنامه حذف کرده و به همین لحاظ کمی نگران شدم...» (ص 202)
عجیب است که علیرغم این صراحت در گفتار هایزر و رهبران امریکا برای جلوگیری از پیروزی انقلاب، پاره‌ای از نظامیان و سردمداران رژیم، کاخ سفید را
[[page 165]]مسوول کوتاهی در حفظ نظام شاهنشاهی می‌شناختند.
[[page 166]]