از دیگر موضوعاتی که درباره ماموریت ژنرال هایزر قابل توجه است، مساله تامین امنیت سلاحهای پیشرفته نظامی از جمله هواپیماهای 14F و یا ایستگاههای استراق سمع مستقر در گیلان و نیز در منطقه سیاهکل (مازندران) می‌باشد. نگرانی امریکائیان این بود که این تجهیزات در اختیار نیروهای وابسته به کا. گ. ب قرار گرفته و علیه مصالح امریکا بکار گرفته شود. قرائن و شواهد حاکی از آن است که در همین مدت نظامیان و تکنسینهای امریکائی به سرعت به جمع‌آوری این تجهیزات پرداخته، پاره‌ای را به امریکا عودت داده و برخی دیگر از بمب‌ها، هواپیماها، موشکهای فونیکس و سایر قطعات و ادوات استراتژیکی را به پایگاههای جنوب کشور انتقال داده‌اند. (هایزر ص303)
در همین دوران قرار بود تجهیزات نظامی پیشرفته دیگری از قبیل راکتهای ضد موشکهای هدایت شونده به ایران فروخته شوند. این قرار داد که حجمی بالغ بر 6 / 1 میلیارد دلار را شامل می‌شد، در کنار قرار داد فروش دیگری به مبلغ نزدیک به 4 میلیارد دلار، مورد بحث مقامات پنتاگون و ژنرال هایزر بود. نگرانی امریکا از تحویل این سلاحها علاوه بر عدم اطمینان از روند حوادث و پیروزی انقلاب، عدم توانائی احتمالی ایران در پرداخت پول آنها نیز بوده است. در اسناد مربوط به مذاکرات هایزر با وزیر دفاع امریکا به دودلی و تردید ژنرال هایزر از عدم تحویل این سلاحها اشاره شده است. هایزر خود نیز در خاطرات خود به این مساله پرداخته و معتقد است اگر این سلاحها به ایران ارسال نگردد، ضروتاً باید تعداد زیادی از تکنسینهای امریکائی به کشورشان باز
[[page 171]]گردند. این مساله تاثیر قابل‌توجهی در توانائی فنی ارتش ایران به جای خواهد گذارد. علاوه بر آن از لحاظ روانی، سردمداران ارتش را نسبت به حسن نیت امریکا دچار تردید خواهد کرد. آنها خواهند گفت: در شرایطی که ایران از همه لحاظ در تامین بلند مدت منافع امریکا، کوشیده است، حال که در یک بحران واقع شده و نیاز بیش از پیش به کمک امریکائیان دارد، آنهابه دلیل عدم اطمینان از پرداخت مبالغ ناچیز، از ارسال این سلاحهابه ایران خودداری می‌کنند.
[[page 172]]