سرانجام ژنرال هایزر با توصیه‌های فراوان و ارائه راهکارهای متفاوت و دلداری دادن به فرماندهان به قول خودش شجاع و نترس نظیر تیمسار بدره‌ای و تیمسار ربیعی و تاکید مجدد بر ضرورت نجات کشور توسط آنان و این که باید هر چه سریع‌تر مواضع کلیدی حکومت نظیر گمرکات و بنادر و بانکها و نفت و نیروگاهها را به تصرف خود در آورند، در شامگاه شنبه 14 بهمن توسط یک هلیکوپتر از مقر ستاد مشترک به فرودگاه مهر آباد، و از آنجا با هواپیمای سی ـ 130 که از قبل آماده پرواز بود، به مقصد
[[page 181]]پایگاه هوائی امریکا در ترکیه ـ اینچرلیک ـ تهران را ترک کرد، تا بتواند در صبح روز دوشنبه 16 بهمن در واشنگتن، گزارشی از ماموریت خود را به رئیس‌جمهور امریکا بدهد. از جمله نکات مبهمی که در روابط امریکا با ایران در آن روزهای بحرانی مطرح است، دوگانگی کانالهای اطلاعاتی میان کاخ سفید و ارتش و وزارت دفاع از یکسو و وزارت خارجه و سولیوان ـ سفیر امریکا در تهران ـ در سوی دیگر است. غالباً چنین گفته می‌شود که رئیس‌جمهور کارتر و کادر دیپلماسی امریکا و آقای سولیوان در پی راهکارهای سیاسی مسالمت‌آمیز بوده و گروه دیگر در تدارک و اجرای طرحهای نظامی و خشونت‌بار، از همین جهت است که میان ژنرال هایزر و سفیر سولیوان همیشه نوعی تناقض و تضاد و لااقل عدم هماهنگی وجود داشته و پرزیدنت کارتر برخلاف مشاورانش از نظریات سولیوان حمایت می‌کرده است. از اظهارات ژنرال هایزر در طول خاطراتش همانطور که دیدیم، چنین استنباطی به دست نمی‌آید. درست است که سران کاخ سفید در وحله اول بر آن بودند تا دولت بختیار پیروز میدان تنازع بقا با انقلابیون مسلمان باشد، ولی در همان حال پیوسته تاکید داشتند که باید از حمایت کامل ارتش برخوردار باشد و ارتش نیز باید با توان کامل و آمادگیهای لازم، کلیه اقداماتی را که ضامن حفظ نظام شاهنشاهی و در دست گرفتن تمامی شریانهای حیاتی کشور است با قاطعیت دنبال کند.
[[page 182]]