از نکات برجسته قابل ذکر در این مورد گزارش دیگری است که به امام رسید و حاکی از وضع بدمالی و امنیتی سربازان فراری از حوزههای ماموریت خود بود که غالباً در شهرستانها و نقاطی قرار داشت که بستگان یا آشنایان نزدیک نداشتند و لذا غالباً در مضیقه مکان و چه بسا امرار معاش بودند. این مساله خصوصاً زمانی حاد شد که گفته
[[page 193]]شد، ماموران نظامی در بین راهها به کنترل وسایل نقلیه و اتوبوسها پرداخته و سربازان فراری را شکار میکنند. هم چنین کارگران و ماموران دولتی دیگر نهادها نیز که به اعتصاب روی آوردهاند و از گروه روزمزدان میباشند، با مسائلی این چنین مواجه بودند.
[[page 194]]