پس از آن نوبت مردم شد که به صورت خانوادگی یا تک‌تک می‌رفتند داخل و با امام خداحافظی می‌کردند و احساس درونی خودشان را به امام می‌گفتند و بر می‌گشتند. اگر بچه‌ای هم همراه آنها بود امام یک دستی به سر و گوش آن کودک می‌کشیدند و اظهار محبت می‌کردند. حضور امام در فرانسه در آن ایام تاثیرات جالبی بر جا گذاشته بود. مثلاً کلمه آیت‌الله مترادف شده بود با مبارزه. در همان دوران یک اعتصاب کارگری در جنوب فرانسه (مارسی) شروع شد. رسانه‌ها سر دسته این جنبش کارگری را در کاریکاتورها تحت عنوان آیت‌الله کریستوف معرفی کرده بودند!
در روزهای آخر در نوفل‌لوشاتو جنب و جوش زیاد بود. تقریباً همه احساس
[[page 205]]می‌کردند که دارد این اوضاع و این روزها به انتها می‌رسد. واضح و روشن نبود که چه پیش می‌آید. وقتی امام اعلام کردند به ایران باز می‌گردند، به دستور بختیار فرودگاه مهرآباد بسته شد. معلوم بود که این حربه از ابتدا محکوم به شکست است زیرا نمی‌توان برای مدتی طولانی فرودگاه را بسته نگه داشت. وقتی به امام گفته شد، پوزخندی زدند و گفتند مرد که فکر می‌کند می‌تواند فرودگاه را برای همیشه بسته نگه بدارد. از لحاظ سیاسی هم برای او خوشایند نبود که اعلام شود از ورود یک عده تبعه ایرانی به کشورشان جلوگیری می‌کند بویژه بر روی کسی که مردم در ایران هر روز نام او را صدا می‌کردند. امام اعلام کرده بودند به محض اینکه فرودگاهها باز شوند این مسافرت انجام خواهد گرفت. پس از اینکه در پی مبارزات مردم و تحرکات در داخل کشور فرودگاهها باز شد، سفر بازگشت برنامه‌ریزی گردید. در روزهای آخر، دانشجویان سراسر اروپا که شنیده بودند امام به ایران باز می‌گردند در نوفل‌لوشاتو جمع شده بودند. انجمن اسلامی جایی را تدارک دیده بود برای دانشجویان. خیلی‌ها که نمی‌دانستند چه حوادثی رخ خواهد داد دلهره و اضطراب داشتند. چند احتمال آن زمان مطرح می‌شد. یکی اینکه ممکن است رژیم برای جلوگیری از ورود امام دست به توطئه بزند و قصد زدن هواپیما یا ربودن آن را داشته باشد. هواپیمایی ملی ایران (هما) اعلام کرده بود آماده انتقال امام به ایران است. در تماسی که با شرکتهای هواپیمایی گرفته شد اغلب این پرواز را ریسک بزرگ قلمداد کرده و انجام آن را به مصلحت خود نمی‌دیدند. معدود شرکتهایی با توجه به ریسک بالا، هزینه زیادی را مطالبه می‌کردند. سرانجام صلاح دیده شد که هواپیما از شرکت هواپیمایی ایرفرانس اجاره شود و علاوه بر آن، پیش‌بینی‌ها و احتیاطات دیگری صورت گرفت، از جمله از تمام خبرگزاریها و رسانه‌های گروهی دعوت شد که یک نماینده سرشناس برای همراهی معرفی کنند. از آنجا که حادثه تاریخی عظیمی در شرف وقوع بود طبیعی بود که تعداد داوطلبان زیاد باشد. اما قرار
[[page 206]]شد که از مجموعه خبرنگاران داوطلب فقط چهره‌های شاخص همراه امام باشند. خود این امر یک مصونیت و امنیت ویژه‌ای به پرواز می‌داد. یک احتمال دیگر وجود داشت و آن اینکه در تهران امکان فرود هواپیما وجود نداشته باشد یا اجازه نشستن به هواپیما ندهند و چنانچه امکان فرود در فرودگاههای دیگر کشورها و یا کشورهای مسیر راه هم به هر دلیلی میسر نباشد، این هواپیما بتواند به پاریس برگردد. لذا شرکت هواپیمایی ایرفرانس پیشنهاد کرده بود برای آن که بتواند مقدار لازم بنزین برای بازگشت اجباری و اضطراری داشته باشد باید به همان میزان از تعداد مسافرین کاسته گردد، یعنی حداکثر حدود دویست نفر. بنا بر این کسانی که قرار بود همراه باشند به یک تعداد معین محدود شدند که حدود 170 تن آنان را خبرنگاران، فیلمبرداران و مفسران سیاسی ـ خبری سرشناس جهان و نزدیک به 30 نفر بقیه را همراهان امام تشکیل می‌دادند.
[[page 207]]