از آنجا که من معاون سیاسی و اجتماعی وزارت کشور بودم و گزارشات ژاندارمری مستقیماً به وزارت کشور فرستاده می‌شد، در جریان حوادث استانهای مرزی کشور بودم. فکر می‌کنم در 26 اسفند بود که اطلاع دادند پادگان مهاباد را خلع سلاح کردند. آن روز من تماس گرفتم با آیت‌الله طالقانی به ایشان گفتم من هنوز به امام اطلاع نداده‌ام قاعدتاً تا یکی دو ساعت دیگر امام مطلع خواهند شد، شما ببینید می‌توانید کاری بکنید. ایشان بیانیه‌ای در این زمینه دادند و پیامی فرستادند مبنی بر این که چقدر ناگوار است برای ما که اولین گلوله شلیک شود، بعد از سالها زندگی در رژیم استبداد و خفقان، حالا که مبارزات مردم به ثمر رسیده انصاف نیست شیرینی پیروزی را اینگونه
[[page 279]]اعمال تلخ بکند و این خواست دشمنان است که می‌خواهند راه بازگشت خودشان را فراهم کنند (البته اینها نقل به مضمون است).
یادم است در آن ایام من در مصاحبه‌ای گفتم برخلاف بعضیها که تصور می‌کنند دولت شوروی از دوستان نزدیک ما بعد از انقلاب خواهد بود، این‌طور نیست، زیرا اگر امریکا از انقلاب اسلامی به لحاظ موقعیت سوق‌الجیشی، جغرافیایی و به لحاظ سیاسی، اقتصادی و نظامی ضربه خورده باشد شوروی به لحاظ ژئوپلتیکی هم صدمه خورده، زیرا حدود 70 میلیون جمعیت که در جمهوریهای مسلمان جنوب روسیه ساکنند به لحاظ فرهنگی و عقیدتی خودشان را به ایران نزدیک حس می‌کنند و طبعاً انقلاب اسلامی در آنها تاثیر می‌گذارد و می‌تواند منشا تحرکاتی باشد، لذا شوروی از امریکا بیشتر ضربه خورده و نباید خوش باور بود که از انقلاب ما حمایت بکند. این اعلام مواضع و دیگر نظریاتی که نسبت به اتحاد جماهیر شوروی داشتم، خشم حزب توده را علیه من برانگیخته بود، که در جای دیگر بدان اشاره خواهم کرد.
به نظر می‌رسید تحریکات ضد انقلاب در کردستان از ناحیه شوروی هم حمایت گردد. بعدها هم در حوادثی که منجر به دستگیری سران حزب توده شد، سیاستهای یک بام و دو هوای شوروی در مورد ایران روشن شد.
در مورد اوضاع بحرانی کردستان بد نیست کمی به عقب برگردیم و به ریشه‌یابی مطلب بپردازیم. قبل از پیروزی انقلاب در بهمن 57، یعنی در اوج مبارزات ملت‌ایران، حزب دموکرات کردستان در 16 دی ماه 1357 اعلامیه‌ای صادر کرد، و خواهان تشکیل دولت موقت کُرد گردید.
در جریان انقلاب، احزاب و گروههای کرد با گرایشهای تند و رادیکال و غالباً مارکسیستی پدیدار شدند و علی رغم روشهای سیاسی و عقیدتی متفاوتی که با یکدیگر داشتند، به رهبری عزالدین حسینی، دست به ایجاد جبهه‌ای متشکل از اکثر گروههای کرد زدند. در اسنادی که بعدها بدست آمد، دخالت دولت امریکا و اسرائیل نیز در کنار دخالتهای ایادی شوروی، در تقویت و شکل‌گیری جبهه متحد کردستان روشن گردید.
[[page 280]]