من بلافاصله برای ارائه گزارش به امام شبانه به قم رفتم، دیر وقت بود و ایشان خواب بودند. منزل خواهرم رفتم. ایشان گفت بهترین موقع قبل یا بعد از نماز صبح است. آنجا
[[page 303]]نشستیم و به گعدهای گذراندیم و نزدیکیهای سحر رفتم خدمت امام. اولین جملهای که بعد از احوالپرسی گفتم این بود که، تصور نمیکنم در طول تاریخ و حتی از این به بعد نه تنها در این کشور که حتی در هیچ کجای جهان یک چنین رایگیری و مراجعه به آراء مردم با چنین نتایجی صورت بگیرد. بعد اضافه کردم با وجود تشکیلات خلق الساعه و ناقص، توانستیم در مدت کوتاه یعنی کمتر از 25 روز از تعیین زمان برگزاری تا اعلام نتیجه، رفراندوم را برگزار کنیم و سپس نتیجه را اعلام کردم که 94 درصد واجدین شرایط در رایگیری شرکت کرده و 2 / 98 درصد رای آری به جمهوری اسلامی دادهاند. ایشان هم تایید کردند که این امر در دنیا بیسابقه است و در ایران هم دیگر تکرار نخواهد شد. گفتم ضمناً 412 یا 413 نفر هم خواهان جمهوری دمکراتیک خلق هستند (چون اعلام کرده بودیم که مخالفان، رژیم دلخواه خود را پشت برگه بنویسند) ممکن است این عدد 413، در ذهن پارهای افراد که ناظر و وارد به جریانات سیاسی نبودند، مبالغهآمیز و یا تا حدودی آمیخته با تفریط به نظر آید. برای روشن شدن میزان مشارکت افراد مارکسیست در جریانات مبارزه و حرکات سیاسی قبل از انقلاب به یادداشت زیر دقت کنید:
(...در حالی شاه با رئیس جمهور امریکا و فرستادگان او دم از خطر کمونیست در ایران میزد و شورش و قیام عملی را وابسته به اردوگاه کمونیسم میدانست که، مجموع فعالین چپ کمونیستی که در درون تشکیلات و سازمانها در سرتاسر ایران فعال بودند، از 60 ـ 50 نفر تجاوز نمیکرده است. مجموع افراد عضو تشکیلات که در رابطه با حزب توده ایران در این ایام در درون سازمان جدیدالتاسیس «نوید» به عنوان هسته تشکیلاتی فعال بودند از 15 الی20 نفر متجاوز نبودند. همچنین مجموع فعالین از سازمان چریکهای فدائی خلق که در خانههای تیمی در آن زمان مستقر بودند از 30 الی 40 نفر تجاوز نمیکرده است. و تازه آنها هم در سر موضوع ادامه مبارزه مسلحانه به شک و تردید افتاده بودند...»
[[page 304]]لذا و با توجه به این واقعیت، تعداد کسانی که خواهان استقرار جمهوری دموکراتیک خلق بودند و آمار رفراندوم نیز حداکثر 413 نفر را به ثبت رسانده است، بسیار نزدیک به واقعیت به نظر میرسد.
[[page 305]]