خانم مربی پرسید:« چی شده؟» یکی از بچه موش ها ماجرا را برای خانم مربی تعریف کرد. خانم مربی خندید و گفت:« بچه ها! موشی هیچ تقصیری ندارد. اصلاً هیچ کس تقصیری ندارد. همه ی شما مداد را با دست راست خودتان می گیرید، اما موشی با دست چپ مداد را می گیرد. به کسی که با دست چپ می نویسد. نقاشی می کشد یا بعضی از کارهایش را انجام می دهد، چپ دست می گویند و به کسی که با دست راست کار می کند. راست دست! حالا همه مدادها را بالا بیاورید. موشی ! تو هم مدادت را بالا بیاور.» بچه موش ها مدادها را بالا گرفتند. خانم مربی گفت:« نگاه کنید مدادها با هم فاصله دارند. به غیر از مداد موشی که کنار مداد موشا است. حالا بهترین راه این است که موشی آخر میز بنشیند. یعنی جایی که بعد از او هیچ کس ننشسته باشد. این طوری نه نقاشی او خط می خورد، نه نقاشی کسی دیگر!» بچه موش ها اخم هایشان را باز کردند و همه خندیدند. اما از همه بیشتر موشی خوشحال بود. چون دوباره با دوستانش آشتی کرده بود!
[[page 6]]
انتهای پیام /*