در ایام مختلف

‏‏هر وقت که ایام شهادت یکی از ائمه اطهار بود یا‏‎ ‎‏یکی از عزیزان ما‏‎ ‎‏شهید می‌شدند حضرت امام خیلی محزون می‌شدند، حالت گرفته‌ای ‏‎ ‎‏داشتند و بار‌ها‏‎ ‎‏همین طور که قدم می‌زدند می‌ایستادند و به آسمان نگاه ‏‎ ‎‏می‌کردند. دوباره چند قدم می‌پیمودند و می‌ایستادند و آسمان را‏‎ ‎‏تماشا‏‎ ‎
‏‎[[page 20]]‎‏می‌کردند. حالاچه ملاحظه می‌کردند آن را‏‎ ‎‏دیگر خودشان می‌دانند و ‏‎ ‎‏خدای خودشان. ایشان در روز‌‌های عید و تولد ائمه اطهار و غیره خیلی ‏‎ ‎‏بشاش و خندان بودند و لبخند به لب داشتند.‏

[[page 21]]