آب خاک صحرا، تشنه بود. نخل پیر، تشنه بود. فرشتههای کوچک امام، تشنه بودند. امام، تشنه بود. وقتی که مشکهای پرآب، با نوک تیز شمشیرها پاره شدند، خاک صحرا آب نوشید. نخل پیر، آب نوشید. فرشتهها، تشنه ماندند. امام، تشنه ماند.
