مجله کودک 05 صفحه 26

فرهنگ دوست محمدرضا شمس مسگرهای دورهگرد در قدیم بیشتر مسگرها دورهگرد بودند . البته آنهایی که کمی وضعشان بهتر بود دکان داشتند. مسگرهای دورهگرد در کوچهها و محلهها دوره میافتادند و فریاد میزدند: « مسگری، مسگری، مسگری،...» وقتی که کسی برای سفید کردن دیگ و دیگچه به آنها مراجعه میکرد، در گوشهای مناسب (معمولاً نزدیک به دیوار) چالهای می کندند. اندازه این چاله به ظرفی که باید سفید میشد بستگی داشت. یعنی اگر ظرف بزرگ بود چاله هم به همان اندازه بزرگ میشد. اگر ظرف کوچک بود یک چالة کوچک می کندند. بعد از این کار مسگر دوجای دیوار را سوراخ می کرد و دو میخ طویله یا چوب در آنها فرو میکرد. بعد مقداری شن ریز یا ماسه در داخل چاله و کمی هم توی دیگ میریخت و آن را توی چاله میگذاشت و دو دست خود را به میخها یا چوبهای روی دیوار میگرفت و با حرکتی که به بدن خود میداد، آن را میچرخاند. مسگر آنقدر این کار را انجام میداد تا دیگ کاملاً قرمز میشد. آنوقت چالهای دیگر میکند و در آن زغال سنگ میریخت و آنها را روشن میکرد. بعد با وسیلهای که به آن دَم میگفتند در آتش میدمید تا آتش خوب سرخ شود. سپس با انبردستی بزرگ ظرف قرمز شده را روی آتش میگرفت، وقتی ظرف خوب گرم میشد کمی قلع توی آن میریخت . دودی سفید همراه با بوی مطبوع بلند میشد. مسگر هم با سرعت پنبه یا پارچهای را روی ظرف میکشید و آن را سفید میکرد.