مجله کودک 12 صفحه 7

من نیست دختر سیاه بود، موهای مادر سفید بود. چهرۀ دختر شاد و با نشاط بود، چهرۀ مادر شکسته و پیر بود. لبهای دختر به سرخی انار بود، لبهای مادر به سفیدی گچ بود. دختر به مادر گفت: «من شادی و خنده و نشاط بسیار دارم، آنها را با تو تقسیم می­کنم. بگیر شادی­های صبح مال تو، شادی­های شب مال من! بگیر خنده­های بلند مال تو، خنده­های نخودی ما من! بگیر همۀ نشاط بازی مال تو، کمی از نشاط گردش و پارک مال من!» مادر از خوشحالی پر در می­آورد. دختر شادی و خنده و نشاطش را با مادر تقسیم کرد. آنها به دنبال هم می­دویدند و با هیاهو بازی می­کردند. دختر به مادر گفت: «همۀ زیبایی­ام را به تو می­بخشم». مادر گفت: «هیچ کس نمی­تواند زیبایی­اش را به دیگری ببخشد». پدر به خانه رسید، از صدای شادی و خنده­ای که شنید گفت: «اینجا خانۀ من نیست». مادر و دختر، شاد و خندان از پی هم می­دویدند.