مجله کودک 21 صفحه 26

سنگ کسی را به سینه نزنید ! یکی از ورزشهایی که در زمانهای گذشته در زورخانه­های ایران رواج داشت، ورزش «سنگ­گیری» بود. سنگ­گیری یکی از بهترین و دشوارترین ورزشهای باستانی به شمار می­آمد، به طوری که ورزشکاران یا پهلوانان تازه کار و جوان نمی­توانستند آن را انجام دهند. در آن زمان سنگهای پهن مسطح را در اندازه­ها و وزنهای معینی می­تراشیدند و آنها را با دست روی سینه بالا و پایین می­بردند. معمولاً در زورخانه­ها چند سنگ در وزنهای مختلف وجود داشت تا ورزشکاران و پهلوانان با در نظر گرفتن قدرت و زور بازویشان، یکی از آنها را انتخاب کنند و با بالا و پایین بردن آن روی سینه، هم تمرین کنند و هم قدرت خود را نمایش بدهند. بعضی از این سنگها به قدری سنگین بود، که هیچ کس جز پهلوانی بخصوص توان بلند کردن آن را نداشت. یکی از این قویترین پهلوانان، پهلوان ابراهیم حلاج بود. او سنگی از مرمر داشت که فقط با آن ورزش می­کرد و به قول قدیمی­ها «سنگ می­گرفت». این سنگ آن قدر سنگین بود که وقتی ابراهیم حلاج تصمیم گرفت از شهر و دیار خود راهی تهران شود، هیچ اسب و قاطری نتوانست سنگ را حمل کند؛ برای همین هم مجبور شدند آن را بر روی شتری قوی هیکل بگذارند و به تهران ببرند. درآن زمان پهلوانانی مانند ابراهیم حلاج بسیاربودند.آنان درزورخانه­ها سنگهایی مخصوص به خود داشتند و اگر روزی، کسی وسوسه می­شد که سنگ آنها را بلند کند و به قول معروف پا جای پای قویترها بگذارد، دیگران او را از این کار باز می داشتند. چون این خطر وجود داشت که بازوان او قدرت نگه داشتن و تحمل سنگ را نداشته باشد و سنگ از دستش رها شود و روی سینه­اش بیفتد. می­توان پیش بینی کرد که عاقبت این حادثه چه می­شد. جملۀ «سنگ کسی را به سینه نزن!» از همان زمان و به قصد منع کردن پهلوانان جوانتر از خودنمایی یا قدرت­نمایی رواج پیدا کرد و رفته رفته از محدودۀ زورخانه­ها بیرون آمد و وارد گفتار عامۀ مردم شد. البته بر اثر گذشت زمان، در معنی و مورد استفادۀ آن هم تغییر به وجود آمد؛ به طوری که امروزه وقتی بخواهند بگویند غمخوار کسی نباش یا بیهوده از کسی جانبداری نکن، می­گویند: «سنگش را به سینه نزن!»