مجله کودک 24 صفحه 4

حتما تا به حال به سفر رفته­ای ومی­دانی که در سفر، دل­آدم برای­خانه­اش تنگ می­شود.این جوروقتها قدرخانه را بیشتر می­دانیم.دلمان می­خواهد زودتر بوی آشنای خانه را بشنویم،زیر سقف بلند آن مشق بنویسیم و روی فرش پر از گل و سبزه­اش غلت بزنیم و بازی کنیم. حتی دلمان برای صداهای خانه تنگ می­شود؛ صداهایی مثل صدای نفسهای بخاری،جوشیدن دیگ در آشپزخانه و صدای چک­چک شیر آب که باید بلند شد و آن را بست. وقتی از سفر به خانه برمی­گردیم،تاریکی پر رمز و راز کمدهای خانه ما را یاد بازی قایم­باشک می­اندازد و راهروها صدایمان می­زنند تا گرگم به هوا بازی کنیم.بزرگترها که از سفر خسته شده­اند،نفس راحتی می­کشند و می­گویند: «هیچ جای دنیا مقل خانه آدم نمی­شود.» شاید دلیل این همه خوبیهای خانه،آرامش و امنیت آن باشد؛چون نه فقط سقف و دیوارهای خانه،ما را از سرمای زمستان و گرمای تابستان حفظ می­کنند،بلکه مهربانی پدر و مادر و خنده­های شیرین خواهرو برادر هم به زندگی ما صدای­آشنای خانه گرما و صفای دیگری می­بخشند. راستی می­توانی فکرش را کنی که تنها و به دور از افراد خانواده،حتی درجایی که وسایل راحت و خوراکیهای خوشمزه داشته باشد،زندگی کنی؟آنها چطور؟آیا می­توانند دور از تو راحت و خوشحال زندگی کنند؟ خانواده اولین جمعی است که آدمها در آن چیزهای فراوانی یاد می­گیرند.وقتی آدم تنهاست،مجبور است مشکلاتش را به تنهایی حل کند،اما وقتی در جمع خانواده است،می­داند که افراد خانواده­اش او را در سختیها تنها نمی­گذارند.وقتی آدم تنهاست،دلش می­خواهد با کسی حرف بزند.درست است که دوستان آدم،بهترین کسانی هستند که می­شود با آنها حرف زد؛اما شاید بعضی از این حرفها را نشود برای نزدیکترین دوستان هم گفت.این جور وقتها خانواده بهترین دوست آدم است.خدا کند که هیچ خنه­ای از صدای آشنا خانواده خالی نماند. سر دبیر