مجله کودک 26 صفحه 30

در سالهای بسیار دور، در ایران، روزهای هفته به شکل امروز رایج نبود. یعنی روزها به نام شنبه،یکشنبه و دوشنبه نامگذاری نمی­شد؛ به همین دلیل چهارشنبه سوری هم نبود. بلکه در سیصد و شصتمین روز سال، پس از این که مردم خانه­ها را تمیز می­کردند؛ روی پشت بام­ها، یا در حیاط خانه­ها آتش روشن می­کردند. آنان اعتقاد داشتند که در آن شب، فرشته­ها به زمین می­آیند، پس باید خانه­ها برایشان تمیز و پاکیزه باشد و آتشهای روشن و شعله­ور، راهنمای راهشان. مردم دور آتش جمع می­شدند و به شادی و نیایش می­پرداختند. آتش، نشانۀ پاکی و روشنایی بود و گرما بخش زندگی. مردم با گرمای آتش سرمای زمستان را دور می­کردند و به استقبال نوروز و بهار می­رفتند. در آن شب آتشهای روشن، شهر را گرم،پرنور و شا د می­کرد و این نور و شادی، راه خانه­هارا به فرشته­ها نشان می­داد. از باورهای ایرانیان قدیم چهارشنبه­سوری فرشته­ها