مجله کودک 27 صفحه 62

زمانی که امام خمینی در نجف و در تبعید به سر می­بردند، هرشب به زیارت حرم مطهرعلی(ع)می­رفتند و زیارت امیرالمومنین(ع) را می­خواندند. این زیارت تقریباً حدود سی و پنج یا چهل دقیقه طول می­کشید. در روزهای اول، امام هرشب زیارت جامعه کبیره را هم می­خواندند. کسانی که مسؤول پاکیزگی حرم بودند، دلشان می­خواست زودتر کارشان را تمام کنند؛ چون پس از پایان کار آنها درهای حرم بسته می­شد و آنها می­توانستند به خانه­هایشان برگردند؛ ولی همیشه به احترام امام صبر می­کردند تا زیارت و نماز ایشان به پایان برسد. چند روز بعد وقتی امام از این موضوع آگاه شدند و پی بردند که عده­ای به خاطر ایشان منتظر می­مانند و وقتشان را صرف می­کنند، دیگر هر روز زیارت جامعه را نخواندند. از آن به بعد امام فقط شبهای جمعه این زیارت را می­خواندند؛آن هم به این دلیل که شبهای جمعه حرم تا صبح باز بود.ایشان نمی­خواستند حضورشان باعث زحمت کسی شود. روزهایی که ایام زیارت حرم مطهر امام حسین (ع) بود؛ یعنی نیمه شعبان، نیمه رجب، اول رجب، عید قربان، عید فطر،روز عرفه و...امام چند روزی را در کربلا می­ماندند و در مراسم عزاداری و سینه­زنی سیدالشهدا شرکت می­کردند و برای زیارت هر روز به حرم می­رفتند وهم صبح و هم شب زیارت جامعه را می­خواندند. آنچه زیارت امام خمینی را در کربلا نجف با دیگران متفاوت می­کرد، چگونگی رفت و آمد ایشان در حرم بود. امام هرگز پایین قبر امام حسین (ع) قدم نمی­گذاشتند، بلکه از همان راهی که آمدند، باز می­گشتند و هرگز مقبره را دور نمی­زدند. دلیل این کار فقط آن بود که روایت شده است که احترام به امام