مجله کودک 33 صفحه 29

سامره پیچید، تمام شهر یکپارچه شیون و عزا شد. ابوالادیان به سمت خانۀ امام رفت؛ جعفرکذاب، برادر امام را دید که بر در خانه نشسته و جمعی از مردم دور او را گرفته­اند؛ وفات برادر را به او تسلیت می­گویند و امامتش را تبریک. جعفر کذاب مردی شرابخوار و بی­دین بود. ابوالادیان منتظر شد تا ببیند آیا جعفر کذاب از او سوالی می­کند یا نه. اما او هیچ نپرسید. زمان نماز خواندن بر پیکر مطهر امام حسن عسکری (ع) فرا رسید. مردم جعفر را صدا زدند تا بایستد و نماز بخواند. جعفر ایستاد وآماده نماز شد. ابوالادیان، آنچه را می­دید باور نداشت. هیچ نشانی از آنچه امام فرموده بودند، در جعفر کذاب نبود. همین که جعفر خواست نماز را آغاز کند،کودکی از میان جمع بیرون آمد؛ لباس جعفر را کشید و گفت: «ای عمو! صبر کن که برای نماز خواندن بر پدرم، من از تو سزاوارترم». آن گاه جلو رفت و نماز خواند و پدر را پهلوی امام علی نقی)ع) به خاک سپرد. سپس رو به ابوالادیان کرد و گفت: «جواب نامه­ای را که آورده­ای بده». ابوالادیان، جواب نامه را به او داد و با خود گفت: «این دو نشان از نشانه­هایی که امام حسن عسکری(ع) گفته بودند .فقط یک نشان دیگر باقی مانده است. مردم از جعفر کذاب پرسیدند: «او که بود؟» جعفر گفت: «والله من هرگز او را ندیده و نمی­شناسم». در این لحظه جمعیتی از اهل قم آمدند و سوال کردند: »پس از امام حسن عسکری(ع) امامت با چه کسی است؟» مردم،جعفر را نشان دادند و گفتند: «نامه و مقداری مال با خود داریم. بگو نامه­ها از چه کسانی است و مال­ها چه مقدار است تا آنها را تقدیم تو کنیم». جعفر رو به مردم کرد و با پوزخند گفت: «اینان از من علم غیب می­خواهند»! در همین لحظه، خادمی از جانب طفل به میان آمد و گفت: «شما نامۀ فلان شخص و فلان شخص را دارید و در کیسه­ای که به همراه آورده­اید، هزار اشرفی است. در میان آنها،ده اشرفی با طلا روکش شده است». آنان، نامه­ها و کیسۀ سکه­هایی را که به همراه داشتند،به خادم دادند و گفتند: «از سوی هر کسی که آمده­ای، او امام زمان و پیشوای ماست». ابوالادیان خدا را شکر کرد و گفت: «و این نیز سومین نشانه­ای که امام وعدۀ آن را داده بودند».