مجله کودک 43 صفحه 12

قصۀ دوست قسمت: سی و چهارم داستان­های یک قل و دوقل پی تی کو بی پی تی کو طاهره ایبد هر چه به این بابایی گفتم ما را ببر پارک، اصلاً گوش نداد و ما را نبرد. همه­اش گفت: ((پارک مال روزهای تعطیله.)) من گفتم: ((اگر مال روزهای تعطیله، چرا درش بسته نیست؟)) بابایی گفت: ((منظورم اینه که من خسته­ام، حال بیرون رفتن ندارم.)) محمد حسین گفت: ((خب مامانی ببره.)) مامانی گفت: ((من با شما دوتا، تنهایی برم پارک؟ اونجا حواسم به کدومتون باشه؟.)) محمد حسین لوس بی مزه گفت: ((به محمد مهدی، اون کوچیک­تره.)) مامانی گفت: ((برای پنج دقیقه تو بزرگتری؟.)) من اصلاً دوست نداشتم مامانی حواسش به من باشد، به محمد حسین گفتم: (( زرنگی! نصف حواس مامانی باید به تو باشه.)) بابایی که کف اتاق دراز کشدیه بود، گفت: ((بی خودی دعوا نکنید که اصلاً قرار نیست برید پارک.)) من و محمد حسین با بغض گفتیم: ((نه خیر، ما می­خواهیم بریم پارک، تاب سوار بشیم، سرسره بازی کنیم، الا کلنگ بازی کنیم.)) بعد هم پایمان را کوبیدیم زمین و هی دست و آستین و یقۀ بابایی را گرفتیم و کشیدیم و گفتیم: ((پاشو، زود باش.)) بابایی تنبل بلند نشد، ما هم زورمان نرسید او را بلند کنیم، بعد دیگر گریه کردیم. اول الکی گریه کردیم؛ اما بعد که بلند نشد، گریه­مان راست راستکی شد؛ ولی باز هم این بابایی بلند نشد. بعد روی شکمش خوابید و گفت: ((اصلاً یک بازی خوب، شما دو تا بیایید روی کمر من راه برید. چطوره؟)) من و محمد حسین شانه­هایمان را انداختیم بالا. بابایی گفت: ((بازی خوبی­ یه­ها.)) محمد حسین گفت: ((اِه، این که بازی نیست، خیلی هم بده، ما نمی­آییم.)) هر وقت بابایی از سر کار می­آمد، ما دوتا باید روی کمرش راه می­رفتیم. بابایی گفت: ((نمی­آیید نه؟ باشه، باشه، یادتون باشه.) من و محمد حسین به هم نگاه کردیم. هر وقت بابایی می گفت :«یادتون باشه.» یعنی که اگر بعد چیزی خواستیم اصلا اصلا به حرفمان گوش نمی داد. من یواشکی در گوش محمد حسین گفتم:«بیا روی کمرش راه بریم. بعد ما رو جای نمی بره ها.» محمد حسین شانه اش را انداخت بالا و گفت:«به من چه.» من یک کمی ایستادم و بعد دو پایی روی کمر بابایی راه رفتم،