مجله کودک 69 صفحه 26

موش پرنده از ترس می­لرزید، ولی وقتی اتفاق نیفتاد، پرسید: «ببخشید. من موش پرنده هستم و به سرزمیندور سفر می­کنم. آیا می­توانید راه را نشانم بدهید.» گرگ گفت: «کاش می­توانستم. گرگها راهشان را با کمک بینی­شان پیدا می­کنند ولی من هیچ بویی حس نمی­کنم.» موش پرنده پرسید: «چرا؟ مگر اتفاقی افتاده؟» گرگ گفت: «آن وقتها من خیلی مغرور و تنبل بودم. ولی از وقتی حس بویایی­ام را از دست دادم، یاد گرفتم که نباید مغروز باشم. من بدون بینی نمیتوانم راهم را پیدا کنم، نمی­توانم زندگی کنم، پس منتظرم تا بمیرم.» موش پرنده ناراحت شد و گفت: «من برایت اسم «بینی یک موش» را انتخاب می­کنم. گرگ زوزه­ای از خوشحالی کشید. موش پرنده می­شنید که گرگ نفسهای بلندی می­کشید و عطر گلهای کوه را می­فهمید. ولی موش پرنده دیگر نمی­توانست با نسیم، بوی خوش گلها را حس کند. او دیگر نمی­توانست از بینی­اش استفاده کند. «بینی یک موش» گفت: «تو جانور کوچکی هستی، ولی به من هدیه بزرگی دادی. بیا درکنار من بپر تا تو را به سرزمین دور ببرم.» موش پرنده با شنیدن صدای پنجۀ گرگ حرکتی می­کرد تا این که به سرزمین دور رسیدند. گرگ گفت: «من حیوان کوه هستم و نمی­توانم جلوتر بیایم ولی تو بدون آن که ببینی و بو کنی، چطور می­توانی کارهایت را انجام بدهی؟» موش پرنده گفت: «راهی وجود خواهد داشت. صبح روز بعد، او بیدار شد و گفت: «من اینجا هستم، در سرزمین دور. احساس می­کنم زمین در زیر پنجه­های من است. صدای باد را میشنوم که برگها و درختها را تکانمیدهد. خورشید مرا گرم می­کند. ولی چیزهایی که داشتم، هرگز نخواهم داشت.» و شروع کرد به گریه کردن. در این لحظه صدای محکمی شنید که گفت: «موش پرنده!» موش گفت: «قورباغه سحرآمیز، تو هستی؟» قورباغه گفت: «بله، گریه نکن. وقتی ناامید شدی، با مشکلا زیادی روبرو شدی. ولی با امید و صبر توانستی به سرزمین دور برسی. و ادامه داد: «به بالا پروز کن، موش پرنده.» موش پرنده تا جایی که توانست به بالا پرواز کرد. حس کردکه باد او را بالاو بالاتر میبرد. در زیر نور خورشید نیروی عجیبی را حس کرد. ناگهان با چشمهایش زیبایی­های دنیا را از بالا و پایین دید و بوی زمین و آسمان را احساس میکرد. آن وقت صدای قورباغۀ سحر آمیز را شنید و گفت: «موش پرنده، برایت اسم جدیدی انتخاب کردم تو را «عقاب»مینامم. تو برای همیشه در سرزمین دور زندگی خواهی کرد.»