مجله کودک 69 صفحه 29

کورید، نمی­بینید که چراغ قرمزه.» می مو گفت: «نه خیر اصلاً هم کور نیستیم. دیدیم که چراغ قرمزه. چراغ قرمز چه ربطی داره به این که ما بیایم تو خیابون یا نیایم.» خُرخُر رفت جلو و با مشت کوبید روی ماشین و گفت: «یک ماشین زشت داره، هی پز می­ده.» خور خور دوید و رفت نزدیک پسر آقا خرسه و گفت: «چی کار می­کنی؟ می­خوای بیشتر عصبانی بشه.» راننده گفت: «ببینم مامان، باباتون به شما یاد ندادن که وقتی چراغ عابر پیاده قرمزه، نرید تو خیابون؟» قورقوری گفت: «من به مامانم می­گم که گفتی مامان، باباتون هیچی یادتون ندادن.» می موگفت: «اصلا ما هر وقت که دلمون بخواد از این ور خیابون، می­ریم اون ور خیابون، به هیچ کس هم مربوط نیست.» راننده که حسابی از دست بچه­ها عصبانی شده بود، با پشت دست عرقش را پاک کرد و کمر شلوارش را کشید بالا و گفت: «خیلی خب، هر وقت دوست داشتید رد بشید، ولی اگه ماشین بهتون زد و دست و پاتون شکست، هی گریه وزاری نکنید.» بعد هم رفت که سوار ماشینش بشود. خورخور به می مو گفت: «باید ازش معذرت خواهی کنیم.» قورقوری پرید بالا و گفت: «برای چی؟ چون می­خواست با ماشین مارو بزنه» همان موقع ننه کلاغه که از آن طرف رد می­شد، چشمش افتاد به بچه­ها که کنار چهارراه ایستاده بودند. دلش شور افتاد و بال زد و بال زد و آمد پایین و روی ماشین نشست و در حالی که نفس نفس می­زد،گفت: «بچه­ها، شما اینجا چه کار می­کنید؟ چرا این قدر از خونه دور شدید؟» بچه­ها هیچی نگفتند. راننده که هنوز سوار نشده بود؛ گفت: «سلام ننه کلاغه. خوب شد اومدی، این بچه­ها اعصاب منو خرد کردن.» ننه کلاغه گفت: «برای چی؟» راننده ماجرا را برای ننه کلاغه تعریف کرد. ننه کلاغه به بچه­ها گفت: «شما دو تا کار بد کردید، اول این که این قدر از خونه دور شدید، دوم هم اینکه وقتی چراغ عابر پیاده قرمز بوده، می­خواستید از خیابون رد بشید.» می مو گفت: «ما که نمی­دونستیم؛ این چراغه، چراغ ماست.» ننه کلاغه گفت: «یادتون باشه، چراغی که فقط سبز و قرمز می­شه و دور رنگه، مال عابر پیاده­اس. و وقتی که سبز می­شه، شما می­تونید ازخیابون رد بشید.» بعد بچه­ها از راننده عذرخواهی کردند و به خانه برگشتند.