مجله کودک 105 صفحه 7

پیدا می­شود که به مدرسه من یا خواهرم سری بزند.آقای ناظم هم با وجود این که از وضعیت کاری پدرم خبر دارند، معمولاً هر سال وقتی که پدرم نمی­رسد در جلسات مدرسه حضور پیدا کند، از من گله می­کند و تذکّر می­دهد.» آقای سعیدی ناظم مدرسه می­گوید :« اگر ما از اولیای بچّه­ها خواهش کنیم که به مدرسه بیایند ، فقط به خاطر فرزندان آنهاست که مثل بچّه­های خود ما هستند . امّا بعضی از اولیا در حق مدرسه و حتّی فرزندانشان کم­لطفی می­کنند و تا موقعی که جداً برای دانش­آموز مشکلی پیش نیامده است ، به مدرسه مراجعه نمی­کنند.درست است که پدر و مادرها معمولاً سرشان شلوغ است و گرفتار کار و زندگی هستند ، امّا تربیت و تحصیل پسر یا دخترشان گوشه­ای از زندگی آنها به حساب می­آید. به خاطر همین باید هر طور که شده ، لااقل سالی یک بار یا دو بار که از آنها دعوت می­شود ، به مدرسه بیایند و دعوت ما را قبول کنند». خانم محمودی مادر رامین محمودی یکی از دانش­آموزان مدرسه است . خانم محمودی که دو سال است به عنوان رئیس انجمن اولیا و مربیان انتخاب شده است می­گوید :«بعضی از اولیا بعد از اینکه در انتخابات سالانه انجمن شرکت می­کنند و اعضای انجمن اولیا و مربیان مدرسه فرزندشان به رأی آنها انتخاب می­شود ، احساس می­کنند که دیگر تا پایان سال تحصیلی نیازی به ارتباط آنها با مسئولین مدرسه وجود ندارد ، چرا که اعضای انجمن به نمایندگی از آنها تمام امور مربوط به دانش­آموزان را رسیدگی می­کنند.اما به نظر من اعضای انجمن اولیا و مربیان ، تنها در آن دسته از کارهایی که جنبه عمومی دارد برای بچّه­های مدرسه دارد می­توانند دخالت کنند .وگرنه بدون شک هر کدام از دانش­آموزان مدرسه مسائل و مشکلات مخصوص به خودشان را دارند که این مسائل و مشکلات حل نمی­شود،مگر با ارتباط و پیوند مستمر اولیای آنها با مسئولان و مربیان مدرسه .»