مجله کودک 152 صفحه 40

حسین دهنوی/ کلاس پنجم/از ساری یعقوب کلانتری/ از هرمزگان یکی بود،یکی نبود.غیر از خدا هیچ­کس نبود.یک روزی روزگاری دختری بود که اسمش «آرزو» بود.آرزو اصلاً از مدرسه خوشش نمی­آمد و دوست داشت همیشه تابستان باشد.آرزو در کلاس،درس نمی­خواند و به حرفهای معلمش گوش نمی­داد بالاخره وقتی مدرسه­ها تمام شد و تابستان از راه رسید،آرزو شاد وسرحال بازی می­کرد او تا چند روزِ اول،فقط بازی می­کرد.اما کمی بعد حوصله­اش سر رفت.مادرش به او گفت: به کلاس تابستانی برو.آرزو جواب می­داد:نه،تابستان فقط فصل بازی است نه کلاس. یک شب وقتی آرزو خوابیده بود کابوس وحشتناکی دیداوخواب دیددیگر مدرسه­ها باز نمی­شوند وهمیشه تابستان است.وازبازی کردن خسته شده است ودلش می­خواست مدرسه­ها باز شود اما مدرسه­ها باز نمی­شد که نمی­شد.ناگهان از خواب پرید.صبح روز بعد آرزو نزد مادرش رفت و گفت:مامان،برویم ومن را در کلاس تابستانی ثبت نام کن.از آن به بعد آرزو دیگر از مدرسه خوشش آمد و خدا شکر کرد که با این دانایی،همه چیز را درست در جای خود خلق کرده است.آرزو به اشتباه خودش پی­برده بود و در مدرسه با کمال رضایت درس می­خواند وتوانست با معدل 20 قبول شود. پریسا رستمی-12 ساله-از لاهیجان ○قم:مصطفی صالحی10ساله،محمّد حسین ستوده 9 ساله،میلاد فرهمندفر،مرضیه صالحی ○فریدونکنار:سیّد یاسین حسینی­تبار ○بابلسر:اشکان بشیری ○همدان:حمید حقی 12 ساله ○ساوه:محمّد سیف جمالی ○استان مرکزی(شهرستان شازند):سمانه مشیّری ○نجف آباد:آناهیتا ایزدی 10 ساله ○چابکسر:ایمان ذاکری سید آرش صداقت جو از تهران از یک فوتبالیست می­پرسند: چرا قبل از بازی کردن به حمّام می­روی؟ فوتبالیست؛می­خواهم گل را تمیز بزنم. *** مریض:از وقتی که داروهای شما را می­خورم،دلم درد می­کند. دکتر:باید عملت کنیم بعد از عمل:دگترچرا در معده­ات کلّی قاشق بود؟ مریض:خودتان گفتید روزی دوقاشق بخور. احمدکاظمی/مشهد فاضل کلانتری/ هرمزگان ○ عسلویه:رحمان­نیکپور 11 ساله ○سیرجان:طاهره سایه­بانی ○داراب(فارس):فاطمه تمدن/9 ساله ○تهران:مهدی الجانی،محسن ابراهیم تهرانی 9ساله، مهدی همیز 13 ساله،علیرضا سلیمانی خوشرو 11 ساله، میلاد جدیری،مهسا زندیه 10 ساله،محمد صادق حاجی سیّد نصیر 13 ساله،شقلیق خلیلی 11 ساله،مهدی رمضانی، سحر نجفی 11 ساله،مریم ابراهیم تهرانی 14 ساله،میلاد ومهران پورمحبّی،خشایار حاتمی میلانلو 9 ساله دوستان دوست «جبار باغچه­بان» که بنیانگذار مدرسه ویژه کودکان کر ولال در ایران است در خاطرات خود می­نویسد:«روزی که وارد دبستان شدم.بیشتز از ده نفر شاگرد در کلاس اول وجود نداشت.یکی از علت­های کم بودن تعداد،این بود که مردم از شدت فقر مایل بودند بچه­های خود را به کارگاههای قالیبافی بفرستند تا کمک خرج آنها باشند.تا اینکه اداره فرهنگ اعلام کرد هر کس در مدرسه اسم­نویسی کند،یک دست لباس مجانی از طرف اداره فرهنگ به آنها داده می­شود.این موضوع باعث شد تاخانواده­ای فقیر به ثبت­نام در این مدارس علاقه نشان دهند.» الفبای تصویری در کتاب­های درسی قدیم