نصیحت امام در اولین روز نشستن بر روی منبر
آن بزرگوار در قم، اولین روزی که برای درس روی منبر نشستند، من در درسشان حاضر بودم. ایشان قبلاً روی زمین می نشستند و درس می گفتند و بعد از چندی که جمعیت زیاد شد و طلاب می خواستند چهرۀ ایشان را زیارت کنند و صدایشان را درست بشنوند، اصرار کردند که روی منبر بنشینند. گمان می کنم ایشان بعد از رحلت مرحوم آیت اللّه بروجردی ـ رضوان اللّه علیه این را قبول کردند. تا آن بزرگوار حیات داشتند، ایشان منبر ننشستند. این بزرگوار، آن روز را تماماً به نصیحت گذراندند. اولین مطلبی که بعد از «بسم اللّه » فرمودند، این بود که: «مرحوم آقای نائینی ـ رحمة اللّه علیه روز اولی که برای درس روی منبر نشست، گریه کرد و گفت، این همان منبری است که شیخ انصاری(ره) روی آن نشسته، حالا من باید روی آن بنشینم». ایشان از همین جا، شروع به نصیحت کردن طلاب کردند که بفهمید چه کاری می کنید و چه قدر این مسئولیت سنگین است. البته جزئیات فرمایشهای آن روز، الآن در ذهنم نیست. ایشان در آن روز که این صحبتها را می کردند، در حد یک مدرس بزرگ و یک فقیه عالی مقام مهیای مرجعیت بودند.
* * *
[[page 84]]