حضار با صدای بلند می خندیدند

‏‏حضار با صدای بلند می خندیدند‏

‏‏امام با همۀ کم حرفی و سکون و سکوت گاهی در درس لطیفه ای می گفتند که حضار‏‎ ‎‏حتی با صدای بلند می خندیدند در حالی که خود ایشان همچنان بی تفاوت و‏‎ ‎‏ساکت بود، گویی چیزی نگفته اند. از جمله روزی یکی از فضلای شاگردان ایشان‏‎ ‎‏که اهل آذربایجان بود در اشکال و سؤال خود پافشاری کرد و امام خواستند که او را‏‎ ‎‏ساکت کنند، در آخر جواب به او گفتند: «یُخ». با این کلمه ترکی آن طلبۀ ترک زبان و‏‎ ‎‏هم بقیۀ حضار خندیدند و سر و صدا فرو نشست و امام هم بدون اینکه حتی‏‎ ‎‏تبسمی کنند به درس ادامه دادند.‏‎[1]‎

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎[[page 101]]‎