سرمست از سرچشمۀ زلال استاد الهی

‏‏سرمست از سرچشمۀ زلال استاد الهی‏

‏‏پس از مهاجرت به قم ‏‏[‏‏در سن 15ـ16 سالگی و حدود سال 1315 ه . ش‏‎ ‎‏]‏‏گمشدۀ‏‎ ‎‏خود را در شخصیتی دیگر یافتم. فکر کردم که روح تشنه ام از سرچشمۀ زلال این‏‎ ‎‏شخصیت سیراب خواهد شد. اگر چه در آغاز مهاجرت به قم، هنوز از مقدمات‏‎ ‎‏فارغ نشده بودم و شایستگی ورود به معقولات را نداشتم اما درس اخلاق که به‏‎ ‎‏وسیلۀ شخصیت محبوبم در هر پنجشنبه و جمعه گفته می شد و در حقیقت، درس‏‎ ‎‏معارف و سیر و سلوک بود نه اخلاق به مفهوم خشک علمی، مرا سرمست می کرد.‏‎ ‎‏بدون هیچ اغراق و مبالغه ای، این درس مرا آن چنان به وجد می آورد که تا دوشنبه و‏‎ ‎‏سه شنبۀ هفتۀ بعد، خودم را شدیداً تحت تأثیر آن می یافتم. بخش مهمی از‏‎ ‎‏شخصیت من در آن درس و سپس در درسهای دیگری که در طی دوازده سال از‏‎ ‎‏استاد الهی فرا گرفتم، انعقاد یافت و همواره خود را مدیون او دانسته و می دانم.‏‎ ‎‏راستی که او «روح قدس الهی» بود.‏‎[1]‎

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎[[page 207]]‎