ناراحتی در اثر غیبت کردن یکی از شاگردان
درس ایشان فقط تعلیم و تعلم نبود، بلکه مقید بودند که در ضمن تعلیم، تهذیب هم باشد. به عبارت دیگر، درس ایشان کار رسول گرامی اسلام(ص) «ویزکیهم و یعلمهم الکتاب و الحکمه» بود. در مدت بیش از دوازده سال که در دروس عالی ایشان شرکت داشتم، یک عمل مکروه از ایشان ندیدم. بلکه اگر شبهۀ غیبت و دروغی پیش می آمد، حالت نگرانی به خوبی در چهرۀ ایشان نمایان می شد. یادم نمی رود روزی امام به جلسۀ درس تشریف آوردند و به قدری ناراحت بودند که نفس های تندی می زدند. آن روز درس ندادند و به جای درس، نصیحت تندی کردند و رفتند و تب مالت ایشان عود کرد و سه روز نیامدند؛ چون شنیده بودند که یکی از شاگردان ایشان، دربارۀ یکی از مراجع، غیبتی کرده بود.
* * *
[[page 211]]