شریف قنوتی در عین آنکه مبارز جسور و بی باکی بود. روح لطیف و طبع بلندی داشت که گاهگاهی همان لطافت روحی وی را به سرودن اشعاری وامی داشت. اشعار برجای مانده از شریف قنوتی، که بیشتر در قالب مناجاتنامه سروده شده، دارای مفاهیم غنی عرفانی و مذهبی است و تسلط وی به مفاهیم قرآنی و مذهبی، قواعد شعری زبان فارسی، تبحر وی به متون کهن ادبی و ژرفای زبان و ادبیات فارسی را می رساند. مناجاتنامه های شیخ که با سوز و گداز خاصی سروده شده و مفاهیم عرفانی را دربر دارد در نوع خود کم نظیر است. با وجود این، گویا شریف قنوتی تمایلی به ارائه اشعارش نداشته و بسیاری از طبع شعری او بی خبر بودند و اشعاری که در پی می آید همه پس از شهادت شیخ در بین اسناد و مدارک و اوراق و دفاتر ایشان یافت شده است. تاریخ سرایش اشعار نشانگر آن است که شیخ بسیاری از این شعرها را در سال های پیش از پیروزی انقلاب، سال های استیلای خفقان و ظلم و ستم بر جامعه، سروده است. شاید شیخ پس از یک روز مبارزه علیه ظلم و تبلیغ شعائر دینی و اسلامی، شب هنگام فارغ از قیل و قال های دنیوی، کنج عزلت گزیده و با خدای خود به راز و نیاز نشسته و اشعار زیر را آفریده است و بدین گونه از خدای خود طلب مغفرت و آمرزش کرده است.
[[page 163]]