
یک خاطره، هزار پند
حضرت امام به معنای واقعی کلمه،
زاهد بودند، اما به ظاهر چیزی نشان
نمیدادند. در این مورد تا جایی پیش
میرفتند و ظاهر امر را به گونهای جلوه
میدادند که زهد ایشان بروز نمیکرد.
مثلاً هیچگاه در پیش چشم دیگران، لباس
بد نمیپوشیدند. یا اگر به قسمت بیرونی
منزل ایشان میرفتید، مشاهده میکردید
که فرشهای خوب را در آنجا انداختهاند
و فرشهای دیگر را در اندرونی. در واقع
حضرت امام سعی میکردند که ظاهری
عادی داشته باشند و بیشتر به درون خود
میپرداختند. این بالاترین مقامی است که
انسان میتواند در زهد به دست آورد.
جیمی پس از دادن هدیه به مادرش از
او میپرسد که آیا او با رفتن جیمی به پارک
«رترو» موافق است؟
[[page 4]]
انتهای پیام /*