روح آب

‏‏                                                                                                                                                                                                                                                 روح آب‏

‏‏بخوان که در نفست آفتاب می‌گذرد‏

‏‏زلال نور بر آن لعل ناب می‌گذرد ‏

‏‏تو از حریم کدامین بهار می‌آیی ‏

‏‏که تا رکاب سمندت، گلاب می‌گذرد‏

‏‏تو را دلی است چو دریا، که موج‏

‏‏ حادثه‌ها ‏

‏‏حقیر و خرد بر آن چون حباب می‌گذرد‏

‏‏تو آیه‌های بلند هدایت و نوری‏

‏‏که در حضور تو شب باشتاب می‌گذرد‏

‏‏شراب نوش تو را کی به کام جان نوشد ‏

‏‏کسی که روز و شبش در سراب می‌گذرد‏

‏‏گمان خرمی جان خود نمی‌بردم ‏

‏‏بر این کویر مگر روح آب می‌گذرد؟‏

‏‏□ سیاوش دیهیمی ‏

‏‎ ‎

‏‎[[page 147]]‎