بهار جان
بهار آمد جوانی را پس از پیری ز سر گیرم
کنار یار بنشینم ز عمر خود ثمر گیرم
بگُلشن باز گردم با گُل و گلبُن در آمیزم بطرف بوستان دلدار مهوش را ببر گیرم
خزان و زردی آنرا نهم در پُشت سَر روزی که در گُلزار جٰان از گل عذار خود خبر گیرم
پَر و بالم که دَر دِیْ از غم دلدار پرپر شد بفروردین بیاد وصل دلبر بال و پر گیرم
بهنگام خزان دَر این خراب آباد بنشستم بهار آمد که بَهر وصل او بار سفر گیرم
اگر سٰاقی از آن جٰامی که بر عشاق افشاند
بیفشاند، بمستی از رُخ او پرده برگیرم
[[page 152]]