جام جان
دَر دلم بود که جان دَر ره جانان بدهم
جان ز من نیست که در مقدم او جان بدهم
جام می ده که در آغوش بُتی جا دارم که از آن جایزه بَر یوسف کنعان بدهم
تا شدم خادم درگاه بُت باده فروش به امیران دو عالم هَمه فرمان بدهم
از پریشانی جانم ز غمش باز مپرس سَر و جان دَر ره آن زلف پریشان بدهم
زاهد! از روضۀ رضوان و رُخ حور مگوی خَمِ زُلفش نه به صَد روضۀ رضوان بدهم
شیخ محراب! تو و وعدۀ گلزار بهشت
غمزۀ دوست نشاید که من ارزان بدهم
[[page 162]]