مَحرمِ راز
در غم هجر رُخ ماه تو دَر سوز و گُدازیم
تا به کی زین غم جانکاه بسوزیم و بسازیم
شب هجران تو آخر نشود رُخ ننمایی دَر همه دَهر تو در نازی و ما گِرد نیازیم
آید آن روز که در باز کُنی پرده گشایی تا بخاک قَدمت جان و سَر خویش ببازیم
به اشارت اگرم وَعده دیدار دهد یار تا پس از مرگ به وَجد آمده دَر ساز و نوازیم
گَر به اندیشه بیاید که پناهی است بکویت نه سوی بُتکده رو کرده نه راهیِ حجازیم
ساقی از آن خُمِ پنهان که ز بیگانه نهان است
باده دَر سٰاغر ما ریز که ما مَحرم رازیم
[[page 166]]