بُتِ یکدانه
خُرّم آن روز که ما عاکف میخانه شویم
از کف عقل بُرون جسته و دیوانه شویم
بشکنیم آینه فلسفه و عِرفان را از صنمخانه این قافله بیگانه شویم
فارغ از خانقه و مَدرسه و دیر شده پُشت پائی زده بر هستی و فرزانه شویم
هجرت از خویش نموده سوی دلدار رویم والۀ شمع رُخش گشته و پروانه شویم
از همه قید بُریده ز هَمه دانه رَها تا مگر بسته دام بُت یکدانه شویم
مستی عقل ز سَر بُرده و آئیم بخویش
تا بهوش از قدح باده مستانه شویم
[[page 170]]