مجله کودک 74 صفحه 12

برای همسایه­ها خودش یک عالم مشکل دیگر دارد.» امیر غفّاری هم مثل فرامرز ده ساله است و در کلاس چهارم دبستان درس می­خواند. امیر در مورد خانۀ رویایی­اش می­گوید: «من آرزو دارم در آخرین طبقۀ یک برج خیلی بلند زندگی کنم. جایی که از آن تمام شهر زیر پای آدم باشد. البتّه بزرگ یا کوچک بودن آن خانه زیاد مهم نیست، اما هر چه که هست باید لوازمش آنقدر شیک و امروزی باشد که صاحبخانه با آرامش و آسایش کامل از آخرین دانش و تکنولوژی روز برای راحتی­اش استفاده کند و لذّت ببرد.» می­پرسم: «به نظر تو آرامش و آسایش بستگی به نو بودن یا کهنه بودن لوازم خانه دارد؟» پاسخ می­دهد: «خُب بی­تأثیر هم نیست، البتّه داشتن چنین خانه­ای با بهترین لوازم زندگی احتیاج به پول زیادی دارد. امّا من فکر می­کنم آنطور که دنیا دارد پیش می­رود شاید در آینده تمام خانه­ها حتّی خانه­های آنهایی که خیلی هم پولدار نیستند، به همین برجهای بلند و خانه­های مجلّل منتقل شود.» آقای عبداللّهی هفتاد و دو سال از خدا عمر گرفته و دوران بازنشستگی را سپری می­کند، او می­گوید: « من در یک خانۀ قدیمی در نزدیک بازار تهران به دنیا آمدم و تا زمانی که ازدواج کردم به همراهخانوادۀ چهارده نفریمان در آنجا زندگی میکردم. آن روزها اگر کسی از من می­پرسید که دوست داری در کجا زندگی کنی، حتما جواب می­دادم که آرزو دارم در یک قصر بزرگ و افسانه­ای زندگی کنم. اما امروز که شما این سئوال رااز من می­پرسید باید بگویم که همان خانۀ قدیمی، رویاییترین و افسانه­ای­ترین خانه برای زندگی من محسوب می­شود. البتّه زندگی در آن خانه سختی­های خاص خودش را هم داشت. مثلا خانه­های آن دوران مثل امروز حمّام نداشت و ما برای حمّام مجبور بودیم هفته­ای یک بار به حمّام عمومی محلّ برویم. یا به جای استفاده از آب لوله­کشی، هر سالدر پاییز و زمستان مجبور می­شدیم آب باران را در زیرزمین تاریکی که به آن «آب انبار» می­گفتند، ذخیره کنیم تا در روزهای گرم تابستان، همان را برای آشامیدنمان مورد استفاده قرار دهیم. با وجود این، زندگی در همان خانۀ قدیمی با حیاط پر از بنفشه­اش و حوض کوچک پر از ماهی قرمزش لطف دیگری داشت. زندگی در کنار پدر و مادر، خواهر و برادر و تمام آنهایی که دوستشان داری، نعمتی است که تا از آن جدا نشوی، قدرش را نمی­دانی. به نظر من خانه کوچک باشد یا بزرگ، کلبه باشد یا قصر، لوازمش کهنه و قدیمی باشد یا جدید و به اصطلاح مدرن، فرقی نمی­کند. مهم این است که هر جا زندگی می­کنی، قدر خانه­ات را بدانی تا بعدها حسرتش را نخوری.»