مجله نوجوان 04 صفحه 10

داستان نزدیکتر از خاطره ها خندیدن ... چه دور از دسترس بود. چه خوشبختی کوتاهی که هر روز گوشه ای از آن خاطره می شد. با چند قدم کوتاه به دیوار روبرو رسید. اولین پنجره را باز کرد. چکاوکی وحشت زده به پرواز در آمد و رفت. دختر، تشنه پرواز و کوچ، پریدن او را تا نقطه ای دور تماشا کرد. بوی آشنای برگهای پوسیده خاک را نفس کشید. چشمهایش را بست و پرواز چکاوک را در ذهن خود تکرار کرد تا چکاوک برای همیشه در گوشه ای از خاطراتش بنشیند. با بوی گلها چشم باز کرد. در خانه نبود. پشت پنجره نبود. در میان باغی از گلهای سفید بود. از جا بلند شد. چند قدم جلوتر رفت. باغ بزرگی بود، خیلی بزرگ تر از حیاط خانه آنها، اما دیوارش مانند دیوارهای خانه بلند بود. باد سردی از کنارش گذشت و گیسوانش را در هم ریخت. دخترک موهای ریخته بر صورتش را کنار زد. زنی بلند قامت و زیبا با چهل گیس بافته شده، در برابر او ایستاده بود. دخترک با صدایی لرزان گفت : - نباید از خانه بیرون می آمدم. - چهل گیس، موهای نرم و بلند او را نوازش کرد و گفت : - نیامدی، تو به قول خود وفا کردی. دختر، دستهای چهل گیس را در دست گرفت و با التماس گفت : - به او قول داده بودم. این جا خانه من نیست. اگر پدر به خانه بیاید و من آنجا نباشم... چهل گیس او را در آغوش گرفت. دختر، در میان و از خانه بیرون نرفت. هر صبح یکی از پنجرهها را باز می کرد، لحظه ای کنار آن می ایستاد و منتظر می ماند تا صدایی بشنود، یا کسی را ببیند. اما انگار همه با پیرمرد پیمان بسته بودند که از او، خانه و دخترش دور باشند. دخترک هر صبح گیسوان نقره ای پیرزن را شانه می زد و با مهارت آنها را در هم می پیچید و می بافت. چه تنهایی غریبی. کدام طلسم و جادو روح مهربان پیرمرد را به تسخیر آورد و او را زندان بان خانه کرد؟ چه قدر دلش برای نی چوپان تنگ شده بود. انگار همه او را فراموش کرده بودند. خانه ای که برای دویدنهای کودکانه اش وسعتی بی انتها داشت، حالا چه تنگ و کوچک شده بود. فقط با چند قدم به دیوار می رسید. رویای قدم زدن روی برگها و صدای نی گوش دادن، دویدن، شادمانه در آغوش پیرمرد خندیدن و از شیرینی بازیها با پیرزن حرف زدن، حرف زدن، پیرمرد با خود عهد کرده بود تا زنده است، درخت را نبیند. هیچ پیام و قراری نباید دختر را از او می گرفت. خانه در سکوت فرو رفت. دختر، صدای نی چوپان و آواز پرندگان را به برگهای ریخته در حیاط سپرد