مجله نوجوان 119 صفحه 14

مرتضی سورج می­خواهم متفاوت باشم از بین نوجوانان عزیز آنهایی که به طور خاصّ در یک رشته ورزشی یا هنری فعّالیّت می­کنند کمتر با این مشکل مواجه می­شوند امّا آنهایی که نتوانسته­اند توانایی­های خود را در یک حرفۀ خاصّ ببینند بسیار از اینکه شبیه دیگران هستند احساس دلخوری می­کنند و دوست دارند حدّاقل در یک چیز توانایی خود را به رخ دیگران بکشند. از این رو نوجوانان عزیز ما (یعنی شماها) برای متفاوت شدن به چیزهای عجیب و غریبی رو می­آوردند یعنی اوّل لباس پوشیدنشان عجیب و غریب می­شود، بعد اصلاح سرشان عجیب و غریب می­شود، بعد حرفهای عجیب و غریب می­زنند و بعد افکار و اعتقادات عجیب و غریب پیدا می­کنند و چون همه با هم به طور یکسان و یکجور عجیب و غریب می­شوند باز هم احساس می­کنند شبیه یکدیگر هستند و تفاوتی با دیگران ندارند. اصلاً تا حالا به این موضوع فکر کرده­اید که قدیمها همۀ تلفنها یک زنگ ساده داشت امّا حالا که موبایل اختراع شده است آدمها عجیب­ترین صداهای موجود در عالم را به عنوان زنگ موبایل انتخاب می­کنند؛ از یک موبایل صدای سگ و گربه بیرون می­آید و از موبایل دیگر گلاب به رویتان، صدای ناهنجار آدمیزاد! انتخاب این زنگهای عجیب و غریب هم فقط برای این است که صاحب موبایل را از دیگران متفاوت کند ولی افسوس که این یکی هم مثل باقی کارها بی­فایده است. اگر دوست دارید با دیگران متفاوت باشید، اگر دنبال هویّت شخصی خود می­گردید و اگر دوست دارید طعم موفقیّت را بچشید باید تنبلی را کنار بگذارید و یک رشتۀ تخصصّی هنری یا ورزشی را به طور جدّی پیگیری کنید. فقط در این صورت است که می­توانید در بین این همه آدم شبیه به هم، متفاوت باشید. هر چه قدر که تکنولوژی و مخصوصاً تکنولوژی برتر ارتباطات پیشرفت می­کند، آدمها همینطور الکی الکی شبیه به هم می­شوند و هرچه تکنولوژی پیشرفت می­کند آدمها بیشتر به هم شبیه می­شوند. این شبیه هم شدن چند علّت دارد که یکی از آنها ارتباطات فزاینده است؛ به این معنی که در گذشته مثلاً در ایران خودمان، اقوام کرد و لر و ترک و فارس و بلوچ و ...زندگی می­کردند و برای خودشان رسم و رسوم خاصّی داشتند امّا امروزه با وجود ارتباطات بین اقوام، بسیاری از این رسم و رسوم از بین رفته است و حتّی پوشش اقوام مختلف ایرانی شبیه به هم شده است. حتّی مردم کشورهای مختلف هم با وجود اینترنت و ماهواره و از این جور چیزها به سرعت از دستاوردهای یکدیگر با خبر می­شوند و این موضوع باعث می­شود که فرهنگ مردم تمام دنیا به یکدیگر نزدیک­تر شود و این همان چیزی است که دانشمندان ارتباطات سالها پیش آن را با عنوان «دهکدۀ جهانی» مطرح کرده­اند. البته تبدیل شدن تمام جهان به یک دهکدۀ بزرگ (یعنی همین که آدمهای دنیا شبیه هم شوند) آنقدرها هم که علمای ارتباطات می­گفتند ترسناک نیست و هیچ وقت فرهنگهای اصیل به طور کامل از بین نمی­روند امّا این شبیه هم شدن برای ما و زندگی ما یک پیامد دارد که توجّه کردن به آن بی­فایده نیست. داخل دو پرانتز یعنی از اینها ( ) خدمتتان عرض کنم که سازمانهایی مثل آموزش و پرورش و صدا و سیما و از این جور چیزها هم در شبیه شدن آدمها به هم مقصّر هستند چرا که بچّه­های سراسر ایران مجبورند برنامه­های مشترکی را از تلویزیون ببینند و درسهای مشترکی بخوانند و هویّت بومی آنها در جامعه نادیده گرفته می­شود.