مجله نوجوان 125 صفحه 5

دنیای نوجوانی از نظر شما چه جور دنیایی است؟ نوجوانی، مقطع خاصی است. اصلاً بچه‏ها در این سن در حال و هوای دیگری هستند. مثل اینکه در ابرها سیر می‏کنند. البته چیزی که من آن را باور کرده‏ام، این است که دنیای کودکی دنیایی خیلی رنگی است که هر قدر بزرگ و بزرگتر می‏شویم، دنیایمان کمرنگ و کمرنگ‏تر می‏شود تا وقتی که محو شود. برومند: اتفاقاً برای من اینطور نیست. من دورۀ کودکی و نوجوانی‏ام را مرور می‏کنم. به نظر من انسان هیچگاه این دوران را فراموش نمی‏کند. شاید مدتی رهایش کند، اما هر قدر که به پایان عمرش نزدیکتر می‏شود، بیشتر به یاد آن دوران می‏افتد. داوود رشیدی: ولی من با لیلی موافقم. در کودکی آدم شفاف‏تر است و دنیایش را قشنگ‏تر می‏بیند. لیلی رشیدی (رو به مادر): منظور من محو شدن خاطرات نبود. منظورم طور دیگر دیدن است. مثال دیگری می‏زنم؛ مثل این است که بچه‏ها هر جا که می‏روند هر چیزی را بزرگ می‏بینند. مثلاً همین پنجره را در نظر بگیرید، وقتی که کودک بودیم، این پنجره به نظرمان خیلی بزرگ و بالا و دور از دسترس بود. برومند: اوه، بله، با این نظر موافقم. خانم رشیدی، شما چقدر سعی کرده‏اید احساسات نوجوانانه را حفظ کنید؟ البته این طور که می‏بینم، شما هنوز آن شادابی و جنب و جوش را دارید. آیا این حس و حال، همیشگی است؟