مجله نوجوان 128 صفحه 26

قربان ولیئی ترنّم کلمات یکی از نامهای خداوند، رفیق است. رفیق یعنی کسی که با مهربانی و مدارا با ما همراه می‏شود. خداوند، رفیق است. آنها که خداوند را برای رفاقت برگزیده‏اند، با لطافت و مهر، راه روشنِ آسمانی شدن را طی می‏کنند. رفاقتِ خداوند، پیوسته است؛ رفاقت دیگران اما پیوسته نیست. تنها رفیقی که همواره با ماست، خداوند است. کسی که با خداوند پیمان رفاقت می‏بندد، و بر آن استوار می‏ماند، در تمام لحظات، همراهی و مهربانی سرشار خدا را احساس می‏کند؛ گر چه این مهربانی گاهی لباس قهر می‏پوشد؛ اما قهر خداوند هم، برای آسمانی شدن ماست. وقتی خداوند قهر می‏کند؛ یعنی آگاه باش که پیمان رفاقت را زیر پا گذاشته‏ای. آخر، رفیق، دوست دارد، شبیه او شویم. در کوچه باغ حکایت مردی برای دیدن دوستش حرکت کرد. خداوند فرشته‏ای فرستاد تا از او بپرسد: به کجا می‏روی. مرد گفت: برای زیارت دوستم می‏روم. فرشته پرسید: با او کاری داری؟ مرد گفت: نه فرشته گفت: خویشاوند توست؟ مرد گفت: نه فرشته پرسید: در حق تو خوبی کرده است؟ مرد گفت: نه فرشته پرسید: پس چرا به دیدار او می‏روی؟ مرد جواب داد: برای خدا، او را دوست دارم. فرشته گفت: خداوند مرا نزد تو فرستاده است تا به تو مژده بدهم که به سبب این کار، تو را دوست دارد و جایگاه تو بهشت است.