مجله نوجوان 137 صفحه 26

آسمانِ دل دل، آسمان شگفت انگیزی است. دل، سرزمین بی­کرانه­ای است که درختان و چشمهها و پرندههای اسرار­آمیزی دارد. دل تمامی اوست. آدم، آدم است چون دل دارد. دل، جانِ جانِ آدم است. دل، اگر زنده باشد، آدمی زنده است و اگر مرده باشد، آدمی مرده است. غذای دل، نور است. و نور، خداست و هر چه خدایی است نور است. مهربانی نور است؛ نیایش، نور است. دلی که با خدا حرف نمی­زند، مرده است؛ دلی که نامهربان است، مرده است. دل، نور می­خواهد؛ گرسنگی و روزه، نور است؛ سکوت، نور است؛ بیداری سحر، نور است؛ مناجات، نور است. نور، شادی و سرور می­آورد؛ و تاریکی اندوه. شادی نورانی، پایدار است اما شادی ظلمانی، پایدار نیست. دل خالی، جای خداست. دل خلوت، دلی است که فقط محبت جان جانان در آن آشیان گزیده است. دلی، خلوت است که آرام و رام است. در دستان خداوند دلِ آرام، رام خداست.