مجله نوجوان 161 صفحه 6

شعر قفس خوانی همین کنج آشیانم بود از اول سکوتش همزبانم بود از اول قفس: این حجم کوچک، سقفِ کوتاه تمام آسمانم بود از اول سهیل محمودی شب و ماه این طرف سوسو زنان است ستاره آن طرف اشکش روان است خدایا غربت و حسرت مرا کشت قفس فرسوده بودم تا که بودم سرم بر میله، دل در آسمان است به خویش آلوده بودم تا که بودم من و رؤیای آزادی؟ نه! افسوس! همین جا بوده بودم تا که بودم برای پَر زدن بالی ندارم به حسرت گوشه­ای سر می گذارم نه خواهش، نه هوس را می شناسم به سر حال و هوای دیگرم نیست نه کارون، نه اَرَس را می شناسم قفس، هم زادگاه و هم مزارم پرنده بودم و تا یاد دارم قفس، تنها قفس را می­شناسم نفهمیدم کی­ام، دمساز من کیست سرانجامم چه بود، آغازِ من کیست از آن روزی که چشمم را گشودم جهانی جز قفس در خاطرم نیست