مجله نوجوان 165 صفحه 21

می خواهید او را با عشق آشنا کنید امّا چگونه؟ او تنها مفهومی که از عشق می‏شناسد ضربان قلب مادرش است. شما چاره‏ای ندارید جز اینکه همین را برای او مثال بزنید. اگر شما بتوانید یک کانال ارتباط برای حرف زدن با جنین پیدا کنید، باز هم او نمی‏تواند حرف شما را بفهمد چرا که درک و فهم او گنجایش پذیرش تصویر جهان شما را ندارد. پس جنین باید در سکوت خود به رشد و تکامل برسد تا بتواند پا به جهان بگذارد و ذرّه ذرّه، حقایق عالم را بفهمد. ما هم نسبت به جهان پس از مرگ همینگونه‏ایم و تا پا به آن جهان نگذاشته‏ایم نمی‏توانیم واقعیّت و کیفیّت آن جهان را درک کنیم. به همین خاطر آگاهان برای اینکه بتوانند ما را با واقعیّت جهان آخرت آشنا کنند، آن را به چیزهایی که در زندگی ما وجود دارد مثال می‏زنند و تشبیه می‏کنند. در قرآن هم به خاطر همین مسأله است که بهشت و جهنّم با تمثیل باغهای میوه و رودهای روان و شعله‏های آتش توصیف می‏شود. این توصیفات برای این است که واقعیّت بهشت و جهنّم به زبان مردم دنیا و در حدّ فهم و درک آنها در بیاید و در حقیقت نازل شدن قرآن نیز به همین معناست و اگر قرآن تا این اندازه نازل نمی‏شد هیچ وقت دست عقل انسانها به آستان بلند معنای قرآنی نمی‏رسید. ما در برابر جهان درست مثل همان جنین هستیم و به همین خاطر است که وقتی مولانا می‏گوید: «من نور خورم که قوتم این است». معنای حرف او را نمی‏فهمیم و خیال می‏کنیم که این نور از راه دهان خورده می‏شود و نمی‏توانیم دهان دیگری برای خوردن نور تصوّر کنیم. درک نکردن کیفیّت جهان پس از مرگ در ذهن آدمهایی که نسبت خود با جهان را نفهمیده‏اند سبب می‏شود تا هر آنچه را که ندیده‏اند انکار کنند. این انکار کردن مثل آن است که جنین، جهان بیرون از رحم مادرش را انکار کند و نخواهد که با رشد جسمانی برای آمدن به دنیای بیرون آماده شود. جنین نمی‏تواند این کار را بکند چون اختیاری از خودش ندارد امّا انسان در این جهان دارای اختیار است و اگر عقل داشته باشد می‏فهمد که باید براساس دستورات قرآن و رسول خداوند و امامان پس از او خودش را برای زندگی در جهان پس از مرگ آماده کند. در روایات آمده است که وسعت جهان هستی نسبت به جهان آخرت، مانند دستبندی است که در وسط بیابان افتاده باشد.