مجله نوجوان 166 صفحه 24

پرفسور بالتازار لیلا بیگلری آنچه ما را جونده کرد! قصه از کجا شروع شد؟ قبل از آنکه تلویزیون، آتاری، موبایل و حتی کتاب اختراع شود مردم دوست داشتند که اوقات بیکاری خود را با چیزی پر کنند. آنها خوردن را انتخاب کرده بودند تا سرشان گرم شود ولی نمی‏شد همیشه یک میز پر از غذا جلوی آنها باشد و هِی بخورند و بخورند. از اینها گذشته در اثر آنهمه خوردن امکان ترکیدگی هم وجود داشت و این خطر همیشه جامعۀ بشری را تهدید می‏کرد. پس مردم دوران باستان که عموماً یونانی بودند تصمیم گرفتند چیزی پیدا کنند که فقط بشود آن را جوید ولی قورت نداد! آنها صمغی به نام «ماستیک» را از درختی به همین نام می‏گرفتند و می‏جویدند! هندی‏ها هم بیکار ننشستند و چیزی را به نام «بتل» برای جویدن انتخاب کردند که البته آخر و عاقبت خوبی نداشت چون یک مادۀ مخدر بود و هندی‏های باستان را دچار دردسر کرد. هندی‏هایی که پایشان به آمریکا باز شد از صمغ درختی به نام «ساپودیلا» برای جویدن استفاده می‏کردند. البته سرخپوستان که ساکنان قدیمی‏تر آمریکا بودند از شیرۀ یک نوع صنوبر برای جویدن و صفا کردن بهره می‏بردند.