مجله نوجوان 166 صفحه 28

آسمانی ها قربان ولیئی در کوچه باغ حکایت از عارفی پرسیدند: «چگونه است که مردم گناه می‏کنند و درهای رحمت خداوند بسته نمی‏شود و دنیا ویران نمی‏گردد؟» چشمان عارف نمناک شد و گفت: «هر چند رحمت خداوند، بیش از گناه گناهکاران است اما چهار قطره است که دنیا را از نابودی نجات می‏دهد: قطرۀ آب چشم جویندگان دانش، قطرۀ خون شهیدان، قطرۀ باران، قطرۀ اشک گناهکاران پشیمان.» در آینۀ شعر ذوق باید تا دهد طاعات بر مغز باید تا دهد دانه شجر (مولوی) مولوی می‏گوید اگر ذوق و شوق نباشد، طاعت و عبادت ثمری ندارد. درست مانند دانه‏ای که مغز ندارد و فقط پوسته است. طبیعی است که از چنین دانه‏ای، درخت پدید نمی‏آید. عبادت مانند درخت است و وقتی ریشه در قلب می‏دواند که دل پذیرنده و نرم باشد. دل نرم و پذیرنده، دلی است که رودخانۀ دوستی و مهرورزی با خداوند و بندگان و مخلوقات او، آن را نرم و پذیرنده کرده است. عبادتها، قسمت جداگانه‏ای از زندگی ما نیستند؛ بلکه نتیجۀ نوع زندگی کردن ما هستند. کسی در تمام روز به خداوند فکر نکرده است، نمی‏تواند در نماز هم به او فکر کند. عبادت بی‏اشتیاق، دانه‏ای بی‏مغز است که درخت آسمانی ایمان و آرامش از آن نخواهد رویید.