مجله نوجوان 185 صفحه 8

افسون حضرتی احساس حدادی ، خودم هم توقع طلا داشتم متأسفم از اینکه باز باید بنویسیم متأسفیم ! هرچند آنقدر ورزش ما در پیکار های المپیک 2008 پکن نمایش ناامیدکننده ای داشته است که جای حرف و حدیثی باقی نیست . اما ناراحتیم از اینکه ورزشکاران ما حتی موفق نشدند به رکوردها و امتیاز های تمرینی شان هم برسند . اینکه مشکل چیست و چه کسانی مقصر هستند ، بحثی جداگانه می طلبد اما اینکه سوریان ، میراسماعیلی و حدادی که امید های طلایی ما بودند به راحتتی حذف شدند ، جای سؤال دارد . یا آنها طلایی نبودند یا اینکه ما آنها را نمی شناختیم . . . . مصاحبه با حدادی آن هم زمانی که از دور رقابتها حذف شده بود ، کار سختی بود . بارها تماس گرفته شد تا سرانجام توانستم با وی گفتگو کنیم : می دانم که خیلی ناراحت هستید اما دوست دارم برای خواننده های مجله در مورد مسابقه توضیخ دهید . از چی باید حرف بزنم ؟ از شکست ؟ به هرحال شکست هم جزئی از ورزش است ! ولی چرا باید برای من اتفاق می افتاد ؟ به این سوال ، شما باید جواب بدهید . می دانستم که نمی توانم در پکن موفق باشم . مطمئن مطمئن بودم . چرا ؟ (با گریه) می دانستم این طور می شود . از یک ماه پیش می دانستم که در پکن دستم درد می گیرد . من در تمرین های فصل جدید ، هشت هزار پرتاب داشتم . این تعداد پرتاب در یک فصل خیلی خوب است . هیچ کدام از این پرتابگرها اندازة من تمرین نکرده بودند . عضلة سینة من مشکل داشت اما موقعی که دکتر رفتم پس از انجام MRI گفتند که کتفت مشکل دارد و پارگی عضلة من بیشتر شد . مصدومیت مهم ترین عاملی بود که من را در این مسابقات آزاد داد . خود را برای بدبیاری بزرگ آماده کرده بودم اما امید داشتم که این گونه نشود . چرا وقتی مصدم بودید تمرین کردید ؟ فکر می کردم بهتر می شود . غافل از اینکه لحظه به لحظه درد دستم بیشتر می شد . به مربی یا به فدراسیون اطلاع داده بودید که مصدوم هستید ؟ بله ، حتی یک هفته هم تمرین نکردم .