مجله نوجوان 186 صفحه 26

تلویزیون شهریار زنجانی من که منم! تو خودتی؟ نگاهی کوتاه به سریال «هویت» زوم اوتهای مکرّر آن به خوبی فضای پلیسی و معمّایی­آن­ را خلق کرده است و این حسّ را در بیننده به وجود آورده است. شاید برای اولین بار در تاریخ سریال‏سازی سیما باشدکه تصویر یک جنازۀ سوخته شده را نمایش داده‏اند چون پیش از این سریال چنین چیزی هیچگاه نشان داده نمی‏شد و اگر هم مجموعه‏سازان چنین چیزی را در فیلم خود گنجانده بودند حتّی در هنگام پخش، آن سکانس را از فیلم در می‏آوردند و به اصطلاح سانسور می‏شد. کارشناسی انتظامی این مجموعه سبب شده است که فضای پلیسی آن باورپذیر و به دور از ملودرام سازیهای کلیشه‏ای که در این گونه سریالها برای ایجاد فضایی صمیمی‏تر جا داده می‏شود، باشد.این مجموعه به سلامت از گردنۀ ژانر خود عبور کرده است. است و ریتم فیلم را در مسیر صحیح انداخته است، نحوۀ تصویربرداری سریال است. این مجموعه در بیشتر مکانها به صورت «دوربین روی دست» تصویر برداری شده است و زوم این و بی تعارف وقتی مجموعه یا فیلمی با تهیه‏کنندگی مراکز استان پخش می‏شود قدری ناپخته و سهل‏انگارانه به چشم می‏آید. معمولاً بازیها یکنواخت نیست، برخی از بازیگران به شکلی اغراق­آمیز بازی می‏کنند و برخی دیگر از سوی دیگر پشت بام می‏افتند. مجموعۀ هویت به کارگردانی مهدی ودادی در صدا و سیمای مرکز خوزستان ساخته شده است. این مجموعه که موضوعی پلیسی و معمّایی را دنبال می‏کند با استفاده از یک گروه حرفه‏ای تا به حال توانسته است با قدرت ظاهر شود و در ژانر خود به خوبی عمل کند. بازی بازیگرانی همچون حسن جوهرچی و مهدی امینی خواه در این مجموعه باعث شده است که این سریال بتواند هر چه بیشتر به مضمون اصلی خود نزدیک شود. یکی از مسائلی که به زیبایی بصری فیلم کمک زیادی کرده