مجله نوجوان 186 صفحه 30

افسون حضرتی محمد علیرضایی المپیک لندن نیستم! محمد علیرضایی اولین شناگر ایرانی است که بدون ارفاق به المپیک رفت اما نتوانست به دلیل بیماری پا توی استخرهای حرفه‏ای پکن بگذارد. هر چند در سالهای گذشته مسؤولان ورزش و به خصوص فدراسیون شنا سعی کرده است نشان دهد که همه تلاششان برای ورود به المپیک است اما علیرضایی­ فراتر از این برنامه ریزیها کار کرد تا نام خود را در تاریخ المپیک ایران ثبت کند. خودش می‏گوید: «مأموریت من تمام شد» وی به المپیک لندن فکر نمی‏کند چون­ معتقد است ­تا آن زمان پیر شده است! گفتگو با وی را بخوانید: اکثر بچه‏های تیم تهرانی بودند و زندگی عادی داشتند و بعد از تمرین هم به خانه می‏رفتند. اما زندگی من یک کم فرق می‏کرد. مجبور بودم در اردو بمانم و بدنم همچنان در شرایط تمرین و مسابقه حفظ می‏شد. درگیر کارهای روزمرۀ زندگی هم نمی‏شدم، بنابراین بیشتر تمرکز داشتم. شما متولد کدام شهر هستید؟ اهل اصفهان هستم. شاید از سایر شناگران­ حرفه­ای‏تر بودید؟ نمی­دانم ولی من اسمش را می‏گذارم تجربه. وقتی سهمیه را گرفتید چه کار کردید؟ چشمم ضعیف است، به همین خاطر می‏تواند جلوی نتیجه گرفتن­ را بگیرد که معمولاً در ایران هم همین طور بوده است. برای نتیجه گرفتن باید خوب تمرین کنی که همیشه این فرصت پیش نمی‏آید. من در ایران هیچ رقیبی ندارم و مجبورم تمریناتم را به تنهایی انجام بدهم. خوشبختانه سطح من یک مقدار بالاتر از بقیۀ بچّه­هاست. آن هم به دلیل استعداد و تمرکز بیشتر من است. البته سن من هم نسبت به آنها بالاتر است. ممکن است وقتی آنها به سن من برسند خیلی جلوتر از من باشند. شاید یک فرق دیگر شما با بقیه این باشد که المپیک را جدی‏تر گرفتید. بله، من در کل تمرکزم بیشتر بود: به المپیک رسیدید اما درون آب نرفتید. علت چه بود؟ قبل از شروع مسابقات به شدت تب و لرز داشتم. حتی تا کنار استخر هم آمدم ولی به صلاحدید پزشکان از انجام مسابقه انصراف دادم. کمیتۀ بین المللی المپیک­ هم ­مدارکم را تأیید کرد. چه طور به المپیک رسیدید؟ پشتکار بیشتری داشتید؟ این ­هم باور من است و ­هم باور خیلی از مربیان ­که ­من در شنا ­استعداد خوبی دارم. در این شکی نیست. خداوند این استعداد را در من گذاشته است ولی در ورزش فقط استعداد شرط نیست. تلاش، انگیزه، تمرینات­ و مسائل روحی هم هست که البته نبود امکانات هم