مجله نوجوان 187 صفحه 4

اسماعیل امینی آن صبح، مهربانی خون گریست پیش از بعثت پیامبر اکرم صلّی‏الله‏علیه‏و‏آله و ظهور اسلام، مردم حجاز گرفتار نادانی و خشونت بودند. برای مردم دوران جاهلیت جنگهای بیهوده و برادرکشیهای طولانی به صورت عادت درآمده بود. گاهی جنگهای چند ساله به بهانه‏های عجیبی آغاز می‏شد. مثلاً اسب فلان قبیله در چراگاه قبیلۀ دیگر وارد شده بود و آنها اسب را کشته بودند. صاحبان اسب برای انتقام به افراد قبیلۀ رقیب حمله می‏کردند و یکی دو نفر از آنها را می‏کشتند و به این ترتیب زنجیره‏ای از انتقام‏جویی و کینه‏ورزی آغاز می‏شد که گاهی سالها طول می‏کشید. برخی از افتخارات آنها عبارت بود از افتخار به تعداد مردان جنگجو، تعداد و نژاد اسبها و شترها و تعداد بردگان. در روزگار جاهلیت حتی اصول ابتدایی زندگی مانند خوردن غذای سالم و پاکیزه و نظافت فردی رعایت نمی‏شد. اشراف قبایل در طول سال حمام نمی‏کردند و شست و شوی انسان را کاری پست می‏پنداشتند که لایق بردگان است. بداخلاقی و بی‏رحمی و تعصبهای جاهلانه را افتخار می‏دانستند. ظهور پیامبر اکرم صلّی‏الله‏علیه‏و‏آله برای این مردم درمانده، پیام‏آور رحمت و مهربانی و رهایی از نادانی بود. اسلام برای مردم حجاز، دانش و عدالت و پاکی و زیبایی روح و جسم را به ارمغان آورد. از میان یاران پیامبر، حضرت علی علیه‏السلام که از کودکی در سایۀ آن حضرت تربیت شده بود بیش از همه مورد عنایت رسول خدا بود. پیامبر گرامی‏مان حضرت علی علیه‏السلام را برادر خود می‏نامید و امام علی علیه‏السلام به خاطر ایمان، شجاعت، مهربانی، دانش، عدالت و بسیاری از زیباییهای دیگر که در روح بزرگش نهان بود و در رفتار و